Her name… Alison Mosshart.
Her singer-partner and guitarist … Jamie Hince.
Their sound…rough, dirty, unique.
They are…The Kills.
Ακουγωντας εκστασιασμενη λοιπον αυτές τις μερες ,για δευτερη φορα μαλιστα, το καινουργιο τους αλμπουμ Blood Pressures – κυκλοφορησε τον Απριλιο που μας περασε – συνειδητοποιησα καπου στη μεση του αλμπουμ , πως οι Kills είναι αναμφιβολα ένα από τα πιο δυνατα και πολλα υποσχομενα συγκροτηματα της γενιας αυτης.
Necessary introductions:
Οι The Kills δημιουργήθηκαν κάπου περίπου στο 2000 από την αμερικανίδα τραγουδίστρια-τραγουδοποιό Alison Mosshart η αλλιώς "VV" και τον βρετανό κιθαρίστα Jamie Hince η αλλιώς "Hotel" (?) η αλλιώς Μr. Kate Moss (ναι! Κι όμως είναι αλήθεια. Φαίνεται η Kate του βρήκε κάτι παραπάνω από αστείρευτο ταλέντο και έμπνευση).
Ο ήχος τους «βρώμικος» , τραχύς , δυναμικός όσο δεν πάει , σκοτεινός και όμως παράλληλα μοναδικά μελωδικός. Μπορούν να χαρακτηριστούν από indie rock band μέχρι η καλύτερη αποτύπωση του σύγχρονου garage rock. Ωστόσο στην περίπτωση του διδύμου αυτού νομίζω πως οι ταμπέλες είναι απλά περιττές.
Τέσσερα ακαταμάχητα άλμπουμ στο ιστορικό τους μιλούν από μόνα τους.
Ντεμπούτο το 2003 με το Keep On Your Mean Side να θέτει τα στάνταρ όσο πιο ψηλά γίνεται. Οι Kills μπαίνουν δυναμικά στην νέο-alternative δισκογραφία και μας δίνουν tracks όπως τα ανεπανάληπτα “Kissy Kissy” , “Fried my little brains” , “Fuck the people”. O Jamie Hince με το δικό του, μάλλον completely fucked up παρόλα αυτά συμπαθητικό στυλ, μας συστήνεται σε γνώριμα garage-o-rock μονοπάτια, η Alison Mosshart τραγουδά με τo αισθησιακό και παθιασμένο ύφος της και οι δυο τους – ναι, μόλις δυο άτομα και ένα drum machine - αποτελούν την υπέρτατη συναυλιακη εμπειρία... Το ερωτικό παιχνίδι είναι μέρος των show τους, η χημεια μεταξυ τους απιστευτη και τα μυαλα…στα καγκελα.
Συνεχιζουν το 2005 με το No Wow. Η χρήση ηχητικών εργαλείων σχετικά περιορισμένη , επιμονή σε minimal φόρμες και παρόλα αυτά η διμελής μπάντα καταφέρνει να διαφοροποιεί το ύφος της χωρίς να αλλοιώνει την ουσία -γράφοντας κομμάτια όπως το “ Love Is A Deserter” και το ομώνυμο “No wow”. Λιγότερο "guitar rock" ήχος , σκοτεινή ατμόσφαιρα , post punk επιρροές και η Αlison Mosshart γίνεται το απόλυτο σύγχρονο rock n’ roll είδωλο. Mε τις νευρικές σπασμωδικές κινήσεις της στα live (κάτι μεταξύ Ian Curtis και common junkie), τα ξεσκισμένα της τζιν και τα μαλλιά που καλύπτουν εντελώς το πρόσωπό της είναι το sexy αγοροκόριτσο που όλοι ποθούν, η «παρακμή» που όλοι γουστάρουν, «το κορίτσι που φοβάσαι να αφήσεις μόνο του στο μπάνιο».
2008 και Midnight Boom. Αρκετά παρεξηγημένο άλμπουμ (κακώς κατά την γνώμη μου). Συνοδεύεται από το γεγονός πως οι Kills βγαίνουν στο mainstream προσκήνιο με πολλά από τα κομμάτια του άλμπουμ να ακούγονται σε αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές (βλέπε Gossip Girl , House , 90210 κα) και να γίνονται ευρέως γνωστά. Η αλήθεια είναι πως το δίδυμο ανεκαθεν κρατούσε μια αρκετά αρνητική στάση απέναντι στο τύπο και την μουσική «αγορά» δίνοντας ελάχιστες συνεντεύξεις, διατηρώντας low profile και έχοντας ως αποκλειστική μέριμνα τη μουσική τους , κάτι το οποίο ήρθε σε πλήρη αντίθεση με την ξαφνική ανακάλυψη τους από εκατοντάδες fashion editors και αμερικανικοβρετανικων tabloids (όχι πως έπαιξε ρόλο η σχέση του Hince με την Μiss Moss) και την παρουσίαση τους ως το next big thing της indie κουλτούρας κάτι που φάνηκε να μην τους ευχαρίστησε και ιδιαίτερα. Συγκεκριμένα ο Jamie λέει αναφερόμενος στο γεγονός πως τα τραγούδια τους συμπεριλήφθησαν σε κάμποσες τηλεοπτικές σειρές αλλά κα ταινίες : «Κάποια από αυτά τα έχω κάνει με βαριά καρδιά αλλά υπάρχει και η αιώνια ερώτηση του ‘πώς επιβιώνεις’. Αν είχες δύο επιλογές, να βοηθήσεις το γκρουπ σου ή να πιάσεις μια πρωινή δουλειά, προφανώς και θα επιλέξεις να κάνεις αυτό που αγαπάς περισσότερο.»
Οι Kills με το δίσκο τους αυτό άφησαν λίγο πίσω τους τον παλιό βρώμικο και ερωτικό blues - garage – punk γνώριμο ήχο τους για να πειραματιστούν με πιο βρετανικές – ποπ – groovy μελωδίες , χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να χάνουν το προσωπικό τους στοιχείο το οποίο οδηγεί σε κομματάρες όπως τα “Last Day of Magic” “Cheap and cheerful” και “U.R.A Fever” («διαολεμένα sexy» : η πιο αντιπροσωπευτική περιγραφή του τραγουδιού).
Ευτυχώς η Alison και ο Jamie δεν έχασαν την αφοσίωση τους στη μουσική επιστρέφοντας πιο δυναμικά από ποτέ φέτος με το Blood Pressures.
«Dreamy and feverish, hooky and repetitive, obsessive and claustrophobic – that’s The Kills’ fourth album, “Blood Pressures”. ‘Obsessive and claustrophobic?’ repeats Jamie Hince: ‘yes, I like that. After we’d made the record, Alison and I talked about the theme: there’s a lot about gender, about relationships; it’s about sex – so, blood pressures! ».
JH: Θα το ονομάζαμε Sex Tapes. Θα ταίριαζε απόλυτα γιατί το άλμπουμ μιλάει για rock n’ roll, σχέσεις, τη βρώμια και τον ιδρώτα. Αλλά θα ακούγαμε πολλά και διάφορα μετά...
ΑΜ: Αν ονομάζαμε το άλμπουμ Sex Tapes, τα media θα το ερμήνευαν με λάθος τρόπο. Μπορεί να κερδίζαμε αρκετή έκθεση από αυτό, αλλά δεν θα ήταν το είδος προβολής που θέλουμε. Αν ήμασταν μια κακή μπάντα με έναν κακό δίσκο, τότε ίσως και να άξιζε τον κόπο, τώρα όμως δεν αξίζει.
Πιο ολοκληρωμένες συνθέσεις, φανερή αυτοπεποίθηση και σιγουριά , θόρυβος , γλυκά και μελωδικά κομμάτια , παθιασμένα φωνητικά , δυνατά riffs που κολλάνε στο μυαλό , ερωτισμός , στιχουργική ωρίμανση…όλα συνδυάζονται σε αυτό το συνολικής διάρκειας 41 λεπτών άλμπουμ και οι Kills απλά ΤΑ ΣΠΑΝΕ!(ε δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ). Άκρως ισορροπημένο. Άκρως ερωτικό. Άκρως … εθιστικό.
Ακλουθώντας ο καθένας διαφορετικούς δρόμους που και που (βλ. Dead Weather για την Alison και Kate Moss για τον Jamie), συμμετέχοντας σε άλμπουμ άλλων καλλιτεχνών (βλ. Placebo’s Meds, Primal Scream’s Dolls κα), εκπλήσσοντας μας όλους με την μοναδική retro – indie – sexy - dirty αισθητική των video clips τους και παραμένοντας σταθεροί σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά, ένα είναι το σίγουρο…
…οι Kills ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ!
"My little tornadoMy little hurricano
Last day of magic"
"I want you to be crazy 'coz you're borin' baby when you're straight
I want you to be crazy 'coz you're stupid baby when you're sane"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου