Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Skins


Πάρτε καμιά 10αρια εφήβους , παρουσιάστε τον καθένα ως κοινωνική μειονότητα , ως περιθωριοποιημένο νέο , προσπαθήστε να χωρέσετε σε 4 τηλεοπτικές σεζόν ότι κοινωνικό πρόβλημα και προκατάληψη χωραει – ναρκωτικά, βία, διατροφικές διαταραχές , ψυχικές διαταραχές, εφηβική εγκυμοσύνη , ομοφυλοφιλία , καταπίεση , μετανάστευση , διαλυμένες οικογένειες , γενετικές ασθένειες , θανάτους , κατεστραμμένα όνειρα , χαμηλή αυτοεκτίμηση και ότι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε – δημιουργήστε σχέσεις μεταξύ τους (φιλικές, ερωτικές , εχθρικές κλπ), «ζευγαρώστε» τους σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς (αγόρια/κορίτσια , κορίτσια/κορίτσια , αγόρια/αγόρια και ότι άλλο προκύψει) , αφήστε τους να ζουν πίνοντας, καπνίζοντας (τα πάντα όλα) και ξεφαντώνοντας κάθε μέρα , όλη μέρα με μερικά διαλειμματα κατά τα οποία κλαίνε τη μοίρα τους , μπαίνουν σε κέντρα αποτοξίνωσης η … πεθαίνουν και ταραν ταταν…έχετε το Skins!


Γιατί λοιπόν αποφασίζω να γράψω κείμενο για αυτή την κατά τα παραπάνω λεγόμενα «επιφανειακή» τηλεοπτική σειρά; Και αν όντως ισχύουν όλα αυτά γιατί μπορώ να πω με αρκετή σιγουριά πως ευχαριστήθηκα ιδιαιτέρως τους 4 πρώτους κύκλους αυτής – επιφυλάσσομαι για τον 5ο τον οποίο δεν έχω μπει ακόμα στον πειρασμό να παρακολουθήσω-;

Καταρχάς ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και ας κάνουμε τις απαραίτητες συστάσεις.

Skins = τηλεοπτική σειρά βρετανικής παραγωγής. Ξεκίνησε το 2007 και συνεχίζετε μέχρι και φέτος. Παρόλα αυτά η σεζόν του 11 ουδεμία σχέση έχει με αυτή του 07 για τον απλούστατο λόγο ότι τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ας γίνω λίγο πιο κατανοητή…

Το περιεχόμενο της σειράς όπως πιθανόν καταλάβατε είναι η ζωή μιας παρέας δεκαεπτάχρονων/δεκαοκτάχρονων στα προάστια της Αγγλίας. Επειδή όμως οι παραγωγοί «μυρίστηκαν» πως μετά από κανα δυο τηλεοπτικές σεζόν οι πρωταγωνιστές θα έπρεπε να μεγαλώσουν, να αφήσουν το σχολείο και να αλλάξουν ζωές και πως κάτι τέτοιο θα άλλαξε τελείως το κονσεπτ της σειράς – συν λαμβάνοντας υποψιν το γεγονός πως το κοινό βαριέται εύκολα – αποφάσισαν το εξής απλό : Ανά δυο χρόνια αλλάζουμε(!). Η παλιά παρέα ενηλικιώνεται , φεύγει από το τηλεοπτικό τοπίο και τη θέση της παίρνει μια καινούργια παρέα 17χρονων για τα επόμενα δυο χρόνια. Τα πρόσωπα αλλάζουν, οι καταστάσεις και οι σχέσεις αλλάζουν και ο θεατής απλά δεν προλαβαίνει να βαρεθεί.

Επιπλέον μια τέτοια κίνηση θεωρητικά προσφέρει ένα μεγάλο πλεονέκτημα στους σεναριογράφους της σειράς αφού γνωρίζοντας ήδη τον προκαθορισμένο χρόνο ζωής της σειράς μπορούν να αποφύγουν σεναριακές «κοιλιές» και πασαλείμματα απλά και μόνο για να γεμίζουν επεισόδια-δυστυχώς στην πράξη αυτό φαίνεται να εφαρμόστηκε μόνο στις δυο πρώτες σεζόν ή αλλιώς στην πρώτη γενιά.

Σαφώς λοιπόν η ανανέωση προσώπων και ιστοριών σε κάθε γενιά είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Όπως επίσης ευχάριστη έκπληξη είναι και η επιλογή των ηθοποιών. Έφηβοι με ηλικίες από 16 έως το πολύ 20 , με πολλούς από αυτούς να μην είναι καν επαγγελματίες ηθοποιοί , προσφέρουν φρεσκάδα και νιότη στο τηλεοπτικό στερέωμα. Οι οντισιόν που πραγματοποιούνταν για την επιλογή του βασικού καστ ήταν ανοιχτές σε όλους, σε παιδιά και νέους από κάθε γωνία της Αγγλίας , σε επαγγελματίες η μη ηθοποιούς. Αποτέλεσμα τα πρόσωπα τα οποία κάθε φορά επιλέχτηκαν να είναι ακόμη και παιδιά της διπλανής πόρτας , να αντιπροσωπεύουν – τουλάχιστον εμφανισιακά- την βρετανική νεολαία και να μην ακολουθουν τα αντίστοιχα αμερικανικά πρότυπα σειρών με παρόμοια θεματολογία.

Σεναριακα τωρα…όπως ανεφερα εξ’ αρχης η προσπαθεια των σεναριογραφων να χωρεσουν σε έναν περιορισμενο σχετικα αριθμο επεισοδειων , απειρα κοινωνικα προβληματα , να παρουσιασουν κάθε πιθανη μειονοτητα και να δειξουν «όλα τα προβληματα του κοσμου αυτου» οδηγει σε ένα αποτελεσμα αρκετα απομακρυσμενο από την πραγματικοτητα και τηνει να μοιαζει περισσοτερο σε αμερικανικη σαπουνόπερα παρά σε βρετανικό teen drama.

Επίσης αμφιβάλλω αρκετά στο κατά πόσο οι ζωές των εφήβων αυτών αντιπροσωπεύουν τη σημερινή νεολαία – έστω της Αγγλίας.

Παρόλα αυτά οι έξυπνοι, φυσικοί διάλογοι και οι μεμονωμένες ρεαλιστικές και αντιπροσωπευτικές καταστάσεις που διαδραματίζονται αποτρέπουν τη σειρά από το να χαρακτηριστεί ως σαπουνόπερα. Δε λείπουν οι έντονα συναισθηματικές στιγμές , τα δραματικά αλλά και αισιόδοξα φινάλε , οι ανατροπές και το γέλιο. Πιθανόν να γελάσεις σε αρκετές σκηνές , ακόμη πιο πιθανό να κλάψεις σε πολλές από αυτές…όπως και να χει το συναίσθημα φτάνει και περισσεύει κιόλας.

Ακόμα ένα μεγάλο ατού της σειράς είναι η … ας την πούμε φρέσκια και δυνατή σκηνοθεσία της. Μια πολύ όμορφη – και συγχρόνως αληθινή- αποτύπωση της βρετανικής επαρχίας , φωτεινά και αισιόδοξα πλάνα , μελαγχολικά εκεί που πρέπει , γρήγορο και δυναμικό μοντάζ , focus σε πρόσωπα και συναισθήματα και γενικότερα μια πραγματική «οπτική απόλαυση»!

Επιπλέον, απαρατήρητη δεν θα μπορούσε να περάσει και η άψογη μουσική επένδυση της σειράς. Από mainstream κομμάτια μέχρι διασκευές παλιών αγαπημένων (βλέπε Wild World του Cat Stevens σε επανεκτελεση από το καστ της πρώτης γενιάς) και από νέους, άγνωστους καλλιτέχνες μέχρι Britney και Jay Z η μουσική της σειράς σίγουρα σε συνεπαίρνει και πολλές φορές σου μένει στο μυαλό για ώρες μετά.

Εν ολίγοις ,το Skins αποτελεί μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια και μια διαφορετική προσέγγιση της ζωής των σημερινών έφηβων από ότι έχουμε ως τώρα συνηθίσει. Σαφώς και υπάρχουν αστοχίες μέσα σε αυτήν, υπερβολές και τραγελαφικες καταστάσεις αλλά σίγουρα υπάρχουν και περιθώρια βελτίωσης. Η πρώτη γενιά μας πρόσφερε τις ελπίδες αυτές για μια λαμπρή συνέχεια , η δεύτερη μας απογοήτευσε ελαφρώς και είμαστε εν αναμονή για την τρίτη γενιά Skins.

Προτείνεται : σε όποιον θέλει να δει φρέσκα πρόσωπα , έφηβους να χορεύουν , να πίνουν και να γλεντούν συνεχώς , νέους σε μπερδεμένες και άβολες καταστάσεις, «ανακατανομές» σε σχέσεις κυρίως ερωτικές – του τεστιν όλοι με όλους – και πολύ…μα πολύ…δράμα.

Δεν προτείνεται : σε όποιον έχει ξεπεράσει την ηλικία των 20 (για να μην πω 18).

Που θα την βρείτε : Δυστυχώς αμφιβάλλω για το αν η σειρά έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά video-club αλλά δεν χάνεται τίποτα να το τσεκάρετε.Ειδάλλως πολλά από τα επεισόδια είναι διαθέσιμα στο youtube, σε αρκετά torrentάδικα αλλά και σε sites για online προβολή (χωρίς ελληνικούς υποτίτλους φυσικά – ωστόσο οι αγγλικοί υπότιτλοι κρίνονται μάλλον αναγκαίοι αφού ακόμη και με αρίστην γνώση αγγλικής οι καθαρόαιμες αγγλικές προφορές είναι αρκετές φορές…ακατανόητες!)

Καλή θέαση λοιπόν σε όσους αποφασίσουν μια δοκιμή…οι υπόλοιποι μπορείτε να αρκεστείτε στο True Blood και στο Damages!

Κουκουλοφόροι, μολότοφ και δακρυγόνα

«Η κατάσταση είναι τραγική.Έριξαν χημικά ακόμα και έξω από το ιατρείο, δεν είναι δυνατόν να βοηθήσουμε με αυτή την κατάσταση.Κάνω έκκληση να έρθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι γιατροί όλων των ειδικοτήτων εδώ στο μετρό του Συντάγματος, Υπάρχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών από 5 έως 80 ετών. Η κατάσταση είναι αποπνικτική».


«Καθαρίστε την πλατεία»

«ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ!! Η ΧΟΥΝΤΑ ΕΙΧΕ ΤΑΝΚΣ ΚΑΙ ΕΠΕΣΕ!! ΚΡΑΤΑΤΕ ΓΕΡΑ!!»

«Δύναμη και βία είναι πράγματα αντίθετα όταν η μία επικρατεί απόλυτα, η άλλη απουσιάζει».




H τελευταία σκηνή από την ταινία The Dreamers του Bertolucci. Στην συγκεκριμένη σκηνή παρουσιάζονται τα γεγονότα του Μάη του ΄68 στο κέντρο του Παρισιού.

Επειδή ο ήχος παρουσιάζει προβλήματα παραθέτω τον διάλογο που παίρνει χώρα από το 1:52 έως 2:35.

-Theo, this is wrong. This is wrong.

-No, this is wonderful!

-This is violence! This is violence.

-It's not violence. It's wonderful. Come with me!

-This is fucking fascism in a fucking bottle!

-I'm no fascist!

-Yeah, and then police hit people!

-Shut up! You can't understand.

- Listen to me for a second, ok?This is what they do.This is not what we do.

We use this (pointing his head).

We do this (kissing Isabelle and Theo).

We use this. We use this!

-Stop it! Isabelle. Come on.

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Κάτι τρέχει στην πόλη

Το χετε προσέξει;

Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, οφθαλμαπάτη η απλά μια υπερβολική δόση αισιοδοξίας αλλά η πόλη μας μοιάζει πρωτόγνωρα όμορφη και γοητευτική το τελευταίο διάστημα. Μέσα στη γενικευμένη κατάσταση αγανάκτησης, οργής και απελπισίας διάφορα πράγματα συμβαίνουν στην πόλη. Παράξενα πράγματα. Όμορφα πράγματα. Που σε κάνουν να χαμογελάς επιτέλους.

Το γκρίζο μεταμορφώνεται σε συνθέσεις φαντασμαγορικής πολυχρωμίας , κάδοι σκουπιδιών σε καλάθια με μαργαρίτες η σε αυτοσχέδια αερόστατα με μπαλόνια μπλε και κόκκινα και κίτρινα να τα «σπρώχνουν» ψηλά…και πιο ψηλά…και πιο ψηλά…





Τις ουρές των αυτοκινήτων στους δρόμους του κέντρου παίρνουν - έστω και για λίγο – ποδήλατα, πατίνια, rollers. Οι πλατειές αποκτούν ξαφνικά, έτσι απ το πουθενά, πράσινο και κόσμο και παιδικά παιχνίδια για κάθε ηλικία – κουτσό, σχοινάκι, λάστιχο…ευχάριστες εκπλήξεις στην καθημερινότητα! Μια βόλτα στα παλιά.





Και μετά χορός! Και πολύ μουσική…ναι! Υπάρχει παντού μουσική. Νέοι που χορεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο, παιδιά να τρέχουν πάνω κάτω τσιρίζοντας , συγκρατημένοι ως τώρα 40ρηδες, 50αρες,60ρηδες , αψηφούν τα προσχήματα και παρασύρονται στους ξέφρενους ρυθμούς της πόλης τραγουδώντας όσο πιο δυνατά μπορούν।




«Θ’ ανατέλλω!»

Και η αγανάκτηση με μουσική εκφράζεται. Σφυρίχτρες και κατσαρόλια και μπρίκια…Οι «κατσαρολαδες» είναι οι drummer μας, τα κουτάλια οι μπαγκέτες και εκείνος ο τυπας μπροστά με το μεγάφωνο! όχι δεν φωνάζει…Τραγουδαει!...Τα συνθήματα είναι τα τραγούδια μας। Τα πανό είναι οι αφίσες μας.

Μόνο οι κιθάρες δεν άλλαξαν μορφή. Όπως πάντα στις θήκες μέσα , σε πλάτες κρεμασμένες…περιμένουν υπομονετικά. Περιμένουν να ησυχάσουν όλα, να καταλαγιάσει η «θύελλα» , να ζαλιστεί και ο κόσμος από τα βουητά κα τις μπύρες. Τότε είναι η δικια τους ώρα.

Ησυχία । Μια νότα. Μια χορδή που ταλαντώνεται. Ένας στίχος. Κι είναι αρκετό…


Θεσσαλονίκη: υποψήφια πολιτισμική πρωτεύουσα νέων 2014. Και ξάφνου μια άλλη Θεσσαλονίκη φάνηκε. Πιο ανεκτική και πιο ανοιχτή από πριν.

Να ναι άραγε ο τίτλος και η διάκριση; Πιθανότατα , απαντώ εγώ , αν και από όσα θυμάμαι διάκριση σημαίνει επιβράβευση και όχι κίνητρο. Αλλά μάλλον όχι για μας …Όποιος και να ναι παρόλα αυτά ο λόγος , η Θεσσαλονίκη άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει.

Πρόσωπα χαρούμενα και κεφάτα. Ιδέες πρωτότυπες. Αλληλεγγύη , συλλογικότητα , διάλογος. Λες και τα μπουρίνια ξέπλυναν τη βρωμιά και φάνηκε κάτι που ταν καλά θαμμένο από κάτω. Λες και οι βροχή καθάρισε τον ουρανό και τώρα είναι λίγο πιο γαλανός από πριν. Πιο έντονος , πιο φωτεινός.


Και εμείς εκεί , να τραγουδάμε.

«Θ’ ανατέλλω!»


"Μπορεί να με έχεις από κάτω
και με το ζόρι να με θάβεις στη σιωπή
Να επιμένεις πως μου αξίζει ένα άδειο πιάτο
Και σαν σκυλί να με κλοτσάς μεσ' τη βροχή
Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις
πως μου 'χεις πάρει κιόλας την ψυχή
Κι όταν ακόμα θα νομίζεις
πως μια για πάντα έχω χαθεί

Εγώ θα φλέγομαι
θ' ανθίζω
θα γιορτάζω
θ' ανατέλλω
Θα σε καίω
Θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο
Θα ανατέλλω

Μπορεί αν θες με ένα σου ψέμα
να με κρατάς μέσα στη λάσπη
Κι αν πάλι χρειαστεί να μου φοράς τα πιο ωραία σου κουρέλια
Και να με βγάζεις σαν σκλαβάκι στο σφυρί
Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις
πως μου 'χεις πάρει κιόλας την ψυχή
Κι όταν ακόμα θα νομίζεις
πως μια για πάντα έχω χαθεί

Εγώ θα φλέγομαι
θ' ανθίζω
θα γιορτάζω
θ' ανατέλλω
Θα σε καίω
Θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο
Θα ανατέλλω."

Στίχοι , μουσική : Τρύπες



Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Something sweet to listen to

Fresh, sweet, different…

Αυτή είναι με τρεις λεξεις η Regina Spektor και η μουσικη της. Γλυκιες μελωδιες , απλες και άλλες πιο περιπλοκες, πολλες θυμιζουν εξολοκληρου άλλες εποχες και παραλληλα εχουν κατι τοσο νέο και δροσερο που απλα δεν μπορεις να μην το ερωτευτεις.

Και μια φωνη τοσο απιστευτη οσο και μαγικη, κοριτσιστικη και συναμα δυναμικη, γλυκια ,καθαρη, αθωα και με την ικανοτητα να σε κανει να ανατριχιασεις ολόκληρος.

Γεννημένη στη Μόσχα το 1980 –μόλις 31 ετών λοιπόν αυτή τη στιγμή- , μεγαλωμένη με γαλλικά , πιάνο και δυτική ποπ/ροκ μουσική και αργότερα εκτεθειμένη στις jazz και blues παραδόσεις της Νέας Υόρκης δεν άργησε να πειραματιστεί γράφοντας τα δικά της τραγούδια.

Εξερευνεί νέα μουσικά μονοπάτια, ισορροπεί ανάμεσα σε ακουστικές και πιο σύνθετες συνθέσεις, επιστρατεύει ολόκληρη τη φωνητική της γκάμα χρησιμοποιώντας αρκετές φορές ανορθόδοξες φωνητικές τεχνικές -στροφές αποτελούμενες αποκλειστικά από βουητά και «σαλπίσματα»(έτσι μου μεταφράζει το υπέροχο systran το «buzzing noises and beatbox-style flourishes») που κάνει η ίδια- αλλά και ασυνήθιστες μουσικές τεχνικές όπως για παράδειγμα drumstick σε καρέκλες(!)

Οι στίχοι ακολουθουν τη μουσική προσφέροντας τη δική τους μοναδικότητα και τα δικά τους νοήματα. Κάθε τραγούδι της αποτελεί μια ολοκαίνουργια ακουστική εμπειρία. Θα σαι κάνει να χαμογελάσεις, να δακρύσεις, να ανατριχιάσεις, να νοσταλγήσεις, να ονειρευτείς, και να ελπίσεις! Ήδη μετραει 5 albums και πολλά υπέροχα κομμάτια το κάθε ένα από τα οποία ξεχωρίζει για τον δικό του μοναδικό λόγο.

Αντλεί θέματα από τον έρωτα μέχρι τη θρησκεία , από τη λογοτεχνία μέχρι τους Beatles, από τη νεουορκεζικη ζωή μέχρι τις μικρές καθημερινές ιστορίες.

Τρανταχτό παράδειγμα πως στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται πολλά – ένα πιάνο, λίγη έμπνευση και μια φωνή που σου κόβει την ανάσα- για να περάσεις με τον πιο γλυκό και αισιόδοξο τρόπο ακόμη και την απόγνωση, τη στενοχώρια , τη θλίψη, την αβεβαιότητα , την έλλειψη πίστης.


Το στυλ της διαφορετικό και παιχνιδιάρικο, όπως ακριβώς και τα τραγούδια της, οι στίχοι της , τα clip της, οι εμφανίσεις της…Ιδιαίτερη όπως και η μουσική της. Αυθεντική, ειλικρινής με χιούμορ και έμπνευση.

Το ωραιότερο soundtrack στις καλοκαιρινές σου διακοπές, στις βόλτες με το ποδήλατο, στο μπαλκόνι με τη γρανίτα, στα δρομολόγια με το λεωφορείο, στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο…ένα είναι το σίγουρο. Θα σαι κάνει να δεις διαφορετικά, πιο ελπιδοφόρα και πιο αισιόδοξα τον κόσμο γύρω σου, την πόλη και τους ανθρώπους της, το γκρίζο και την αγανάκτηση.

Και αυτό είναι κάτι που το χρειαζόμαστε οπωσδήποτε!

"Τhe Future is here, is bright, is now"


Hey this fire, hey this fire .I'm burning us up”



I've got a perfect body, but sometimes I forget
I've got a perfect body, 'cause my eyelashes catch my sweat, yes they do”




You are my sweetest downfall
I loved you first, I loved you first
”…




We're living in a den of thieves
Rummaging for answers in the pages
Were living in a den
of thieves. And it's contagious…”



“I hear in my mind all of these voices
I hear in my mind all of these words
I hear in my mind all of this music”




“And when presented like a genie who does magic like Houdini
Or grants wishes like Jiminy Cricket and Santa Claus
God can be so hilarious”




I'm the hero of the story
Don't need to be saved”

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Γιατί έτσι είμαστε.

Τελειώσαμε!…Η μήπως τώρα ξεκινάμε?

Ξενύχτια, ελευθερία πρωτόγνωρη , χορός , μεθύσια ακολουθούν , παρέες, φίλοι , νέες αλλά και παλιές γνώριμες φυσιογνωμίες , σχέδια και όνειρα।


Μουσική – ναι! πολύ μουσική!- και σινεμά και ταινίες – πολλές ταινίες- και βόλτες και συζητήσεις στις 5 η ώρα το πρωί που η νύστα ακόμα να έρθει κατά δω , τηλέφωνα , μηνύματα στο κινητό και στο facebook…Στο facebook…σύνδεσμοι , εικόνες ,εικονικές φιλίες, εικονικά χαμόγελα και φιλάκια, σχόλια , τι κάνει εκείνος, τι έγραψε ο άλλος ,τι ανάρτησε ο παραλλος. Κόσμος παράλογος, παράξενος, εικονικός και όμως…κάπως αληθινός πλέον. Μα τετριμμένος ίσως. Μια μόδα δεν είναι στο κάτω κάτω? Η μήπως όχι? Αν όχι, γιατί βαριέσαι μετά από λίγο? Γιατί ζηλεύεις τις αναρτημένες φωτογραφίες φίλων να διασκεδάζουν έξω και θες και εσύ – νιώθεις την ανάγκη-να κλείσεις το «μηχάνημα» και να βγεις έξω, στους δρόμους, στις πλατείες, στις θάλασσες και να ταξιδέψεις , να πιεις , να χαζολογήσεις και να γελάσεις δίχως σταματημο – μέχρι να πονέσει το πρόσωπο σου, το στομάχι σου ,το σώμα σου ολόκληρο-να ζήσεις!


Να ζήσεις!…Η μήπως να δείξεις οτι ζεις?

Αφού ακόμα και όταν ζεις όπως το θες, όταν διασκεδάζεις μέχρι τελικής πτώσεως , όταν γνωρίζεις πράγματα, ιδέες και ανθρώπους νέους δεν νιώθεις ικανοποιημένος. Θέλεις να το μάθουν όλοι. Θες να δημοσιεύσεις όλες τις τρέλες φωτογραφίες που έβγαλες για τον σκοπό αυτό («Έλα έλα να βγούμε καμιά φωτογραφία για το φεις», «και μια αυθόρμητη τώρα! και μια αυθόρμητη!...Στηθείτε! :??») , να ανεβάσεις στάτους και σχόλια («Υπέροχη η χθεσινή βραδιά» «Τέλεια περάσαμε και πάλι» «Best time ever!!!!») και άλλα παρομοια χαριτωμένα…


Και καλά καλά δεν ξες τι σου γίνεται…Τόσες πληροφορίες , τόσα στυλ , τόσες μουσικές…τι να διαλέξω? Τι μου ταιριάζει? Πρώτα είσαι ροκ μα το γυρνάς στο ηλεκτρονικό και στη house. Περνάς φάσεις χιπ χοπ και έντεχνο (λες και τα αλλά είναι άτεχνα δηλαδή), πανκ, και μεταλ. Ξαναγυρνάς στο ροκ για λίγο. Και μετά εναλλακτικό (βλ alternative) και indie. Και πιο mainstream (να μιλάμε τη γλωσσά της αγοράς ε? ) και dance.Τη μια συχνάζεις Βαλαωριτου για μπύρες η Καμάρα για καφέ , την άλλη ταβερνάκι στην Αθωνος. Κινέζικο, γιαπωνέζικο, μεξικάνικο, αμερικανικο…ναι σαν το ελληνικό δεν έχει! Εκεί καταλήγεις κάθε φορά , εκεί και στο γυραδικο το γωνιακό. Πας Vogue να πεις ότι πέρασες και από κει , στο Μύλο και στο Βlock33 για συναυλίες και μετά παραλιακή, λιμάνι και μπουζούκια – να ανοίξεις και κανα μπουκάλι- ! Ζεις παντού και το γουστάρεις!


Το γουστάρεις , δε το γουστάρεις?

Συζητάς! Συζητάς, μιλάς για πολλά…για το ελληνικό ροκ που ξέφτισε, για το πώς δεν θα πατούσες ποτέ σου στα μπουζούκια, για το τι θα φορέσεις το βράδυ και για το τι θα πάρεις μαζί σου στο νησί. Για εκείνη την ταινία που δες προχθές και λάτρεψες ή για την άλλη που δες χτες και έκλαψες τις δυο χαμένες ώρες σου ,μιλάς και για πολιτική που και που, λόγια μπερδεμένα , λίγο από δω λίγο από κει, χωρίς να ξες στα αλήθεια τι συμβαίνει και τι πιστεύεις…αλλά σ αρέσει να το παίζεις ενημερωμένος και ενεργός. Μιλάς για τα γκομενικα σου . για σεξ και υπονοούμενα , ζητάς συμβουλές χωρίς να σαι διατεθειμένος βέβαια να τις ακούσεις , ψάχνεσαι, αφήνεσαι και ξεχνιέσαι. Μιλάς για τους άλλους πολύ , για σένα λίγο – αλλά τουλάχιστον κάτι είναι κ αυτό. Μιλάς για το μέλλον , για στόχους και απογοητεύσεις και μετά μιλάς για το facebook, για τη Lady Gaga ,την Shakira και τον Κανακη.

Και είσαι πάντα οκ. Σωστά?…Η μήπως όχι?

Μπα. Χάνεις το μέτρο καμία φορά και τα όρια σου, χάνεις το τελευταίο λεωφορείο και λεφτά για ταξί…ναι σιγά, θα το πάρουμε με τα πόδια. Ναι…λεφτά τέλος! Και τώρα? Γονείς, γιαγιάδες , θειοι, θειες ,δανεικά από φίλους, προσφορές, να καμιά δουλειά αν τύχει αλλιώς ρεφενέ και στο τζαμπε. Και είναι και οι διακοπές στη μέση, αμ τα ψώνια, που τα πας τα ψωνια?10 ευρώ στην κωλοτσεπι μιας βερμούδας…Ευτυχία!

Και φεύγουμε!

Φεύγουμε τώρα, φεύγουμε! Πάμε θάλασσα, μετά για κρασιά και την Κυριακή στην πορεία! Παίζει κανα φεστιβάλ από βδομαδα?? Πάμε, πάμε και κει…και κάνα θερινό να πάμε…αα και για εισιτήρια να ρωτήσουμε...και με τα παιδιά να κανονίσουμε τίποτα , μη χαθούμε…α και μη ξεχαστούμε 28 λήγει η προθεσμία. Το «μέλλον» μας. Μην ξεχαστούμε!


Ξεχνιόμαστε συχνά είναι η αλήθεια.

Γιατί έτσι είμαστε. Ξεχασιάρηδες, ανώριμοι και αναίσθητοι.

Μα μερικές φορές φερόμαστε πιο έντιμα και πιο ώριμα από τους «ώριμους». Ε ναι…μερικές φορές.

Έτσι είμαστε.

Μέσα σ’ όλα και συγχρόνως απομονωμένοι και κλειστοί.

Παπατζήδες, χιουμορακια και συνάμα κυνικοί ως το κόκαλο.

Ονειροπόλοι και ρεαλιστές μαζί.

«Αισιόδοξοι» που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο.

Ταξιδευτές και την ιδία στιγμή παιδιά της ρουτίνας και της μονοτονίας.

Καλλιτέχνες και επιστήμονες, ροκ και λαικoι

back to vintage στις 6 , «στιλάτοι» επαναστάτες στις 7 , εναπομείναντες ακόλουθοι του rock n roll στις 10 , μερακλήδες στις 12 , άγρια νιάτα στις 3 και βολεμένοι του καναπέ στις 5.

Γιατί έτσι είμαστε!

Η μήπως «γιατί είμαστε έτσι?»


Και…Ξεκινάμε…..

Να μια ακόμα απόδειξη του τι είμαστε!

Θύματα των νέων τεχνολογιών…Θύματα? Βαριά λέξη…εθελοτυφλούντες ακόλουθοι ίσως?

Τράβα καιρό-πολύ καιρό για την ακρίβεια- όλη αυτή η ιστορία των ιστολογιων। Τα πρώτα μάλιστα δημιουργήθηκαν καπου εκει γυρω στο 1998 έτσι για την εγκυκλοπαιδική γνώση। Κι όμως εγώ μόλις πρόσφατα τα ανακάλυψα! Και αμέσως μόλις ξεμπέρδεψα με τα όλα όσα εμπόδιζαν την δημιουργία ενός (γνωστά και ως πανελλήνιες εξετάσεις) έσπευσα να καταχωρήσω ότι πληροφορίες υπήρχαν για το θέμα blog στον σκληρό μου δίσκο και γρήγορα – αστραπιαία μάλλον- να προβώ στην δημιουργία του δικού μου προσωπικού ιστολογιου.

Γιατί?

Έλα μου ντε? Γιατί?

Πιθανόν να αποτελεί την αφορμή για να μη σταματήσω να γράφω…(Τώρα που τελείωσε και το μάθημα της έκθεσης εξάλλου δύσκολα θα βρεθεί άλλη ευκαιρία για γράψιμο τέτοιου είδους).

Πιθανόν βέβαια να πρόκειται για καθαρή επιδειξιμανία την οποία κατά γενική ομολογία δεν μπορώ να την εκφράσω στις διαπροσωπικές μου σχέσεις.

Μπορεί πάλι να είναι η ανάγκη για δημοσίευση και γνωστοποίηση κειμένων και κριτικών που σπάνια έρχονται ως θέμα συζήτησης τα σαββατόβραδα με αποτέλεσμα να μένουν σκονισμένα (τρόπος του λέγειν) σε φάκελους του pc με ονόματα όπως «διάφορα» «άλλα» η ακόμα χειρότερα «φξετ4τηβ» (à προφανής έλλειψη άλλων γενικών τίτλων).

Μπορεί επίσης να μου τράβηξε το ενδιαφέρον λογω της έλλειψης ιστορικού ημερολογίων. Ναι! Είμαι και γω από όλους αυτούς που αρνούνταν πεισματικά να κρατήσουν οποιοδήποτε είδους ημερολογίου στο οποίο θα καταχωρούσαν σκέψεις, γεγονότα και χαριτωμένα στιχάκια κατά τα παιδικά τους – και κυρίως κατά τα εφηβικά τους- χρόνια. Oπότε μια νέα μορφή ημερολογίου, ηλεκτρονική αυτή τη φορά, και διαθέσιμη προς ανάγνωση σε οποιονδήποτε (πιθανότατα στα 5-10 άτομα τα οποία έχω ενημερώσει για τη δημιουργία του μπλογκ για να μαστε λίγο πιο ρεαλιστές) μου φάνηκε για κάποιο λόγο ανεξήγητα δελεαστική।

Ίσως πάλι να έπαιξε ρόλο η Carrie με το άνετο και σικ στυλακι «γράφω όλη μέρα στο laptop μου για ότι μου καπνίσει γιατί …είμαι συγγραφέας» κατά την διάρκεια 6 κύκλων sex & the city τους οποίους έχω βαλθεί να δω μονοκοπανιάς(!)

Ίσως τέλος γιατί πολύ απλά ελπίζω να γίνω και γω – ως άλλη Λίτσα- σίριαλ η ακόμα καλύτερα γαλλικό indie ταινιακι।(οι προτιμήσεις δεν κρύβονται)।


Η αλήθεια είναι πως σίριαλ δεν πρόκειται να γίνω (thats sad) λογω συνειδητής απόφασης μου εκ των προτέρων να απέχω από οποιαδήποτε άμεση παράθεση προσωπικών δεδομένων. Η ανωνυμία εξάλλου ήταν ένα ακόμα δέλεαρ για τη δημιουργία του blog.

Επομένως η μόνη πειστική εξήγηση για τη δημιουργία αυτού του blog είναι αυτή που ανέφερα έξαρχης. «Εθελοτυφλούντες ακόλουθοι της μόδας των νέων τεχνολογιών». Στη συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο θα κρατήσω μια σχεδόν εξολοκλήρου θετική στάση απέναντι σε αυτή τη νέα τεχνολογία η οποία κατά την προσωπική και ταπεινή μου άποψη έχει πλήθος πλεονεκτημάτων ,και θα προσπαθήσω να νιώθω λιγότερο άκριτος ακόλουθος της (βλέπε facebook) και περισσότερο ενημερωμένος και δημιουργικός οπαδός της.(βλέπε personal blog).

«Και λοιπόν? Ποιο θα είναι το περιεχόμενο του blog?» - εύλογη απορία.

Λοιπόν αρχικά έχουμε ως βασικό συστατικό ορισμένα δοκιμια (ναι μπορώ πλέον να το παίξω και γω Παπανούτσος) και άρθρα (τα οποία δεν ξέρω αν μπορούν να χαρακτηριστούν ως άρθρα από τη στιγμή που δεν δημοσιεύονται στον έντυπο τύπο αλλά who cares?) γενικού ενδιαφέροντος..

Στη συνέχεια προσθέτουμε μερικά κείμενα περί μουσικής ,περί τεχνών αλλά και περί επικαιρότητας.

Αναμειγνύουμε και προσθέτουμε σιγά σιγά αρκετά όμορφα τραγούδια και φωτογραφίες για ένα καλύτερο αισθητικό (και ακουστικό) αποτέλεσμα.

Σιγοβράζουμε και είναι ώρα για το δεύτερο βασικό μας υλικό…ΣΙΝΕΜΑ! Ταινίες, trailer, νέα, κριτικές, αφιερώματα, σκέψεις και γενικότερα οτιδήποτε ανήκει στη σφαίρα της 7ης τέχνης।

Ανακατεύουμε λίγο ακόμα και προσθέτουμε επίσης αγαπημένα αποσπάσματα βιβλίων, ποιήματα, στίχους, συνθήματα ,παραπομπές ,quotes,κανα ενδιαφέρον επιστημονικό νέο για να ξεφύγουμε από τα πολλά καλλιτεχνικά και...voilà!!!Έτοιμο!

Και…Ξεκινάμε…..


P.s। 1 : Θερμή παράκληση. Μην είστε τσιγκούνηδες. Αφήστε κάποιο σχόλιο…ακόμα και αν δεν έχετε τίποτα απολύτως να πείτε. Τουλάχιστον θα ξέρω ότι κάποιος έχει διαβάσει το blog και ότι δεν κάθομαι και στέλνω τελείως άσκοπα μηνύματα και σκέψεις στον κυβερνοχώρο.

P.s. 2 :Ναι। Συνειδητοποιώ ότι η επιλογή να δημιουργήσω το ιστολογιο αυτό αρχές καλοκαιριού είναι λίγο…ας την πούμε «άκυρη» αφού ήδη προοικονομεται ο περιορισμένος αριθμός αναρτήσεων (λογω καλοκαιρινών διακοπών) αλλά και ο περιορισμένος αριθμός επισκέψεων (επίσης λογω καλοκαιρινών διακοπών) για τους επόμενους 3 μήνες (4 για όλους τους επικείμενους -προφανώς και για όλους τους ήδη- φοιτητές!

Ratings and Recommendations by outbrain