Όχι Γκουαντανάμο, μέχρι ην πλατεία πάμε. Μέχρι τη θάλασσα, μέχρι το σινεμά. Άμα λάχει, πάμε και κανένα ταξίδι, να γνωρίσουμε πόλεις, χώρες, ανθρώπους, πλατείες διαφορετικές. Ωραία δε θα ‘ταν να ήταν η ζωή μας όλη ένα ταξίδι. Από αυτά που δεν χρειάζονται βαλίτσες ασήκωτες και εισιτήρια και προγράμματα και καθορισμένα δρομολόγια και καθορισμένες επισκέψεις και καθορισμένες στιγμές. Από αυτά τα ταξίδια που κάνουν οι ποιητές χωρίς αύριο, οι τρελοί και οι ζητιάνοι μουσικοί με την γεμάτη με ψιλά θήκη της κιθάρας.
Τολμάς άραγε; Τολμάω;
Πιάσε ένα σακίδιο και τρέχα στο σταθμό. Στα τρένα, ντε. Μόνο σ’ αυτά καταλαβαίνεις πως ταξιδεύεις. Τα αμάξια κουράζουν, τα αεροπλάνα είναι γρήγορα και τα πλοία βαρετά. Πάρε ένα βιβλίο για την διαδρομή και φύγαμε. Κάθε τόσο θα σταματάμε σε όμορφες πόλεις, θα εξερευνούμε τα στενάκια, τα σοκάκια, θα μπαίνουμε στα μουσεία και θα παίζουμε κρυφτό. Σαν παιδιά πάλι. Θα κοιμόμαστε σε φτηνά μοτέλ, σε σταθμούς και σε παγκάκια, σαν τους άστεγους. Το σπίτι μας θα ‘ναι το παντού και η γιάφκα μας το πουθενά.
Τολμάς;
Θα δούμε πολλά. Θα γίνουμε πιο σοφοί, να το ξες. Θα μάθουμε απέξω και ανακατωτά όλα εκείνα τα μαθήματα που χάσαμε στο σχολείο και θα χουμε ατέλειωτες ιστορίες να διηγούμαστε μετά. Μετά; Πότε μετά; Όχι εμείς δε θα επαναπαυτούμε, δεν θα γυρίσουμε στην αφετηρία, δεν θα στεριώσουμε σε κανέναν τόπο. Τις ιστορίες θα τις λέμε σε νέους που τώρα ξεκινούν ή στις γιαγιάδες που κάθονται και ψήνουν τον καφέ τους στις πλατείες. Θα εξιστορούμε τις περιπέτειες μας με φωτογραφίες και μουσικές, θα γίνουμε αρτίστες, θες;
Ε; Τι λες;
Μπορεί να ‘μαι μόνο εγώ αλλά ελπίζω να ‘μαστε πολλοί. Να γεμίζουμε από μόνοι μας ένα βαγόνι, γιατί όχι και δύο. Θα πάμε στην Σκωτία να δούμε τους στοιχειωμένους πύργους, στο Παρίσι να μυρίσουμε τα σκουπίδια δίπλα στον Σηκουάνα, στο Μόναχο να πιούμε μπύρες, στη Σκανδιναβία, στη Βόρεια Ευρώπη, στο Άμστερνταμ, στην Ισπανία, στα κανάλια της Βενετίας, στα τούρκικα τζαμί και τις ανατολίτικες αγορές, στα βιεννέζικα καφέ, στα παλάτια του κόσμου. Το χειμώνα θα ζούμε μες στο μετρό του Λονδίνου και το καλοκαίρι θα γυρνάμε στα λευκά νησιά. Θα περπατάμε μέχρι να ματώσουν τα πόδια μας, θα τραγουδάμε και θα μιλάμε για τις φιλοσοφίες των μεθυσμένων σοφών. Θα ‘μαστε τουρίστες και ταξιδευτές μαζί, παρόν, παρελθόν και μέλλον ταυτόχρονα, αυτό θα μαστε.
Τολμάω;
Δεν θα μας ανήκει τίποτα για αυτό και δε θα μας νοιάζει που θα ξυπνήσουμε την επόμενη μέρα. Φτάνει να ξυπνήσουμε και να το ζήσουμε. Ούτε τα λεφτά θα μας νοιάζουν, αφού έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να γυρίσουμε πίσω. Θα αλλάζουμε μέρα με τη μέρα. Θα υπάρχουν παντού αφορμές για να σκεφτόμαστε και να συζητάμε. Οι άνθρωποι θα έρχονται, θα φεύγουν, θα μένουν, θα αγαπούν, θα ταξιδεύουν μαζί μας, θα μας λείπουν. Αλλά εμείς θα χουμε τα ταξίδια μας να μας παρηγορούν, να μας προστατεύουν διώχνοντας τη ρουτίνα μακριά μας, να μας κρατούν συντροφιά και να μας δίνουν δύναμη όταν την χάνουμε κάπου ανάμεσα στα διάφορα λιμάνια. Αυτό είναι το όνειρο, με νιώθεις;
Κι ευχή είναι να τολμήσουμε.
Πάμε. Μην κάνεις κράτη. Θα αρχίσουμε από την πλατεία και που ξες…Ίσως μια μέρα να φτάσουμε και μέχρι το Γκουαντανάμο να πάρουμε τη φωτιά.
"ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ."
