To χειμερινό

-Μάλλινα και παγωμένες μύτες.

-Κουβέρτες και παπλώματα και χουχούλιασμα και έξι μαξιλάρια πίσω απ’ το κεφάλι.

-Ζεστό κρασί με άρωμα κανέλας.

 Κι αυτή η μελαγχολία των γιορτών. Γλυκιά πάντα. 

-Μυρωδιά από τζάκι κάθε φορά που ανοίγεις το παράθυρο.

-Tom Waits και λίγη τζαζ.

-Βιβλία μπόλικα.

-Σινεμά, και λίγο ακόμα σινεμά.

-Μελομακάρονα και κουραμπιέδες.

Μια αισιοδοξία που παλεύει με νύχια και με δόντια να βγει μέσα από τα κλεισμένο ως επάνω καφετί παλτό.

-Η μυρωδιά του καφέ το πρωί που μοιάζει πιο έντονη μες στο κρύο.

-Ο ήχος της βροχής που δεν λέει να σταματήσει.

-Ένα χαμόγελο στο ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο.

-Μικρές αποδράσεις, όπως κι αν μοιάζουν.

-Λευκές μέρες.

 Τι κι αν είναι λίγο λιγότερο στολισμένη η πόλη; Κι αν τα σκουπίδια μοιάζουν να ‘χουν αντικαταστήσει τα χριστουγεννιάτικα δέντρα φέτος; Γύρνα δυο λεπτά απ’ την άλλη το βλέμμα σου. Όχι για να αγνοήσεις τους άστεγους στα παγκάκια και στα πεζοδρόμια, την κρίση και την αγανάκτηση ή τη βρωμιά…γύρνα λίγο μπας και βρεις το στήριγμα σου. Μπας και βρεις αυτούς τους ανθρώπους που χουν βαρεθεί πια να γκρινιάζουν, που αρπάζουν την έμπνευση απ’ τα μαλλιά και ζουν τα όνειρά τους. Αυτούς που κάνουν το αδύνατο δυνατό και χαμογελούν κάθε πρωί, όχι από ειρωνεία και απελπισία αλλά από ικανοποίηση. Κι όταν τους βρεις ακολούθα τους, γίνε κι εσύ ένα μαζί τους. Ας γίνουμε όλοι έτσι. Κόντρα σε ότι δε μας αρέσει ας κάνουμε δημιουργώντας ότι πραγματικά μας αρέσει-κόντρα στην τηλεόραση με ένα βιβλίο και όχι με παραπάνω γκρίνια, κόντρα στο γκρίζο της πόλης με εθελοντισμό και αλληλεγγύη, κόντρα στην κρίση με μάθηση, εκπαίδευση και γνώσεις. Μήπως-λέω μήπως- στο χέρι σου είναι να ‘σαι ευτυχισμένος;  Έρχονται οι γιορτές κι όλοι ευχόμαστε υγεία και αγάπη, χωρίς να τα εννοούμε πολύ πολύ. Τα λέμε τετριμμένα, από συνήθεια ξεχνώντας πόσο τυχεροί είμαστε στα αλήθεια, αν τα ‘χουμε. Να, κάτι τέτοιες μέρες ίσως μόνο να το θυμόμαστε γύρω απ’ το οικογενειακό τραπέζι- το πιο λιτό για φέτος. Και μετά πάλι τα ίδια…μιζέρια, ρουτίνα, κατεβασμένα μούτρα.

Με την αθωότητα της νιότης λοιπόν, ας γυρίσουμε για λίγο το βλέμμα απ’ την άλλη λέω εγώ. Ας προβληματιστούμε, ας ακούσουμε, ας μάθουμε. Ας πράξουμε κάτι δικό μας για αλλαγή.

Που ξες; Ίσως αυτές οι μικρές όμορφες εικόνες να ‘ναι η χαμένη αισιοδοξία που μας λείπει. Ένα καλημέρα το πρωί, μια ζωγραφιά σε έναν τοίχο, λίγος χορός.

Ας γραπωθούμε από αυτές κι ας σκαρφαλώσουμε προς τα πάνω.  

(διαβάζεται μετά συνοδείας όμορφου ταγκό!)

P.S.- Μια μικρή επιστροφή στις παλιές "γειτονιές". Nothing less,nothing more.