New York Herald Tribune!

«Tο μόνο που χρειάζεσαι για να κάνεις μια ταινία είναι ένα όπλο και ένα κορίτσι», έλεγε ο Γκοντάρ. Για να μαι ειλικρινής δεν είμαι και τόσο σίγουρη για το όπλο. Αρκεί ένα κορίτσι, ένα αγόρι και το Παρίσι.



Κάποτε με είχαν ρωτήσει σε πια περίοδο θα ήθελα να ζω αν είχα την δυνατότητα να μεταφερθώ στο χρόνο. Παρίσι, στα sixties. Ακαριαία απάντηση.

Γιατί;

Γιατί άλλο; Για να χω κούρεμα αλά γκαρσόν, να διαβάζω Elle και να βλέπω σινεμά πίνοντας coca-cola σε γυάλινο μπουκάλι και όχι σε χάρτινο κουτί των Goody’s.

Για να βλέπω σινεμά που με κάνει να ερωτεύομαι τους χαρακτήρες του, να μην ξεκολλάω τα μάτια μου από το πανί, να γελάω πραγματικά, να γελάω δυνατά, να χαμογελάω για κλάσματα του δευτερολέπτου.

Για να αγαπάω το ασπρόμαυρο και να μην ξεχνάω τις ατάκες μόλις βγω απ’ την αίθουσα. Για να βλέπω το ρομαντισμό της καθημερινότητας απαλλαγμένο από φόρμες και κανόνες, για να βλέπω το Γκοντάρ να μου κλείνει το μάτι, λέγοντας πως στην πραγματικότητα η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά σινεμά και το σινεμά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόλαυση μιας εξιδανικευμένης ζωής.

Για να βλέπω το όμορφο στα πρόσωπα, τους μορφασμούς, τις γκριμάτσες και το ανεπαίσθητο κλείσιμο των βλεφάρων. Για να παρατηρώ ιστορίες και συζητήσεις-ακόμα και τις πιο απλές, τις καθημερινές, τις τετριμμένες- σαν παθιασμένος ηδονοβλεψίας. Σαν ένα παιδί που κοιτάζει από την κλειδαρότρυπα.


Για να μην ψάχνω τη συνοχή, το σενάριο ή την σωστότερη αφήγηση, αλλά να αφήνομαι σε ένα παιχνίδι αγνοώντας παντελώς τη συνέχεια και το τέλος. Για να νιώθω τη φρεσκάδα που ξεχειλίζει από το φιλμ να διασχίζει τις σειρές των θεατών και να φτάνει και σε μένα. Έντονη και άκρως γοητευτική.

Για να με παρασέρνει στη φυγή. «Ποτέ μη φρενάρεις τ’ αυτοκίνητα – φτιάχτηκαν για να τρέχουν». Για να καπνίζω χωρίς να σκέφτομαι τον καρκίνο. Για να διαβάζω εφημερίδα στο δρόμο. Για να μετράω μέχρι το 8 και να στραγγαλίζω όποιον δε μου χαμογελά ως τότε.




Για να οδηγώ κλεμμένη Cadillac.


Για να πηγαίνω να δω την ίδια ταινία ξανά και ξανά και ξανά.



Για να περπατάω στο δρόμο φωνάζοντας “New York Herald Tribune. New York Herald Tribune. New York Herald Tribune” και να περιμένω έναν κλέφτη να με πάρει στη Ρώμη.


Για να γίνω αθάνατη και μετά…να πεθάνω.

Παρίσι, στα sixties.

Ίσως απλά για να δω το «À bout de souffle» σε μια σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα πίνοντας coca-cola σε γυάλινο μπουκάλι και όχι σε χάρτινο κουτί των Goody’s.