Πάρτε καμιά 10αρια εφήβους , παρουσιάστε τον καθένα ως κοινωνική μειονότητα , ως περιθωριοποιημένο νέο , προσπαθήστε να χωρέσετε σε 4 τηλεοπτικές σεζόν ότι κοινωνικό πρόβλημα και προκατάληψη χωραει – ναρκωτικά, βία, διατροφικές διαταραχές , ψυχικές διαταραχές, εφηβική εγκυμοσύνη , ομοφυλοφιλία , καταπίεση , μετανάστευση , διαλυμένες οικογένειες , γενετικές ασθένειες , θανάτους , κατεστραμμένα όνειρα , χαμηλή αυτοεκτίμηση και ότι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε – δημιουργήστε σχέσεις μεταξύ τους (φιλικές, ερωτικές , εχθρικές κλπ), «ζευγαρώστε» τους σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς (αγόρια/κορίτσια , κορίτσια/κορίτσια , αγόρια/αγόρια και ότι άλλο προκύψει) , αφήστε τους να ζουν πίνοντας, καπνίζοντας (τα πάντα όλα) και ξεφαντώνοντας κάθε μέρα , όλη μέρα με μερικά διαλειμματα κατά τα οποία κλαίνε τη μοίρα τους , μπαίνουν σε κέντρα αποτοξίνωσης η … πεθαίνουν και ταραν ταταν…έχετε το Skins!
Γιατί λοιπόν αποφασίζω να γράψω κείμενο για αυτή την κατά τα παραπάνω λεγόμενα «επιφανειακή» τηλεοπτική σειρά; Και αν όντως ισχύουν όλα αυτά γιατί μπορώ να πω με αρκετή σιγουριά πως ευχαριστήθηκα ιδιαιτέρως τους 4 πρώτους κύκλους αυτής – επιφυλάσσομαι για τον 5ο τον οποίο δεν έχω μπει ακόμα στον πειρασμό να παρακολουθήσω-;
Καταρχάς ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και ας κάνουμε τις απαραίτητες συστάσεις.
Skins = τηλεοπτική σειρά βρετανικής παραγωγής. Ξεκίνησε το 2007 και συνεχίζετε μέχρι και φέτος. Παρόλα αυτά η σεζόν του 11 ουδεμία σχέση έχει με αυτή του 07 για τον απλούστατο λόγο ότι τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ας γίνω λίγο πιο κατανοητή…
Το περιεχόμενο της σειράς όπως πιθανόν καταλάβατε είναι η ζωή μιας παρέας δεκαεπτάχρονων/δεκαοκτάχρονων στα προάστια της Αγγλίας. Επειδή όμως οι παραγωγοί «μυρίστηκαν» πως μετά από κανα δυο τηλεοπτικές σεζόν οι πρωταγωνιστές θα έπρεπε να μεγαλώσουν, να αφήσουν το σχολείο και να αλλάξουν ζωές και πως κάτι τέτοιο θα άλλαξε τελείως το κονσεπτ της σειράς – συν λαμβάνοντας υποψιν το γεγονός πως το κοινό βαριέται εύκολα – αποφάσισαν το εξής απλό : Ανά δυο χρόνια αλλάζουμε(!). Η παλιά παρέα ενηλικιώνεται , φεύγει από το τηλεοπτικό τοπίο και τη θέση της παίρνει μια καινούργια παρέα 17χρονων για τα επόμενα δυο χρόνια. Τα πρόσωπα αλλάζουν, οι καταστάσεις και οι σχέσεις αλλάζουν και ο θεατής απλά δεν προλαβαίνει να βαρεθεί.
Επιπλέον μια τέτοια κίνηση θεωρητικά προσφέρει ένα μεγάλο πλεονέκτημα στους σεναριογράφους της σειράς αφού γνωρίζοντας ήδη τον προκαθορισμένο χρόνο ζωής της σειράς μπορούν να αποφύγουν σεναριακές «κοιλιές» και πασαλείμματα απλά και μόνο για να γεμίζουν επεισόδια-δυστυχώς στην πράξη αυτό φαίνεται να εφαρμόστηκε μόνο στις δυο πρώτες σεζόν ή αλλιώς στην πρώτη γενιά.
Σαφώς λοιπόν η ανανέωση προσώπων και ιστοριών σε κάθε γενιά είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Όπως επίσης ευχάριστη έκπληξη είναι και η επιλογή των ηθοποιών. Έφηβοι με ηλικίες από 16 έως το πολύ 20 , με πολλούς από αυτούς να μην είναι καν επαγγελματίες ηθοποιοί , προσφέρουν φρεσκάδα και νιότη στο τηλεοπτικό στερέωμα. Οι οντισιόν που πραγματοποιούνταν για την επιλογή του βασικού καστ ήταν ανοιχτές σε όλους, σε παιδιά και νέους από κάθε γωνία της Αγγλίας , σε επαγγελματίες η μη ηθοποιούς. Αποτέλεσμα τα πρόσωπα τα οποία κάθε φορά επιλέχτηκαν να είναι ακόμη και παιδιά της διπλανής πόρτας , να αντιπροσωπεύουν – τουλάχιστον εμφανισιακά- την βρετανική νεολαία και να μην ακολουθουν τα αντίστοιχα αμερικανικά πρότυπα σειρών με παρόμοια θεματολογία.
Σεναριακα τωρα…όπως ανεφερα εξ’ αρχης η προσπαθεια των σεναριογραφων να χωρεσουν σε έναν περιορισμενο σχετικα αριθμο επεισοδειων , απειρα κοινωνικα προβληματα , να παρουσιασουν κάθε πιθανη μειονοτητα και να δειξουν «όλα τα προβληματα του κοσμου αυτου» οδηγει σε ένα αποτελεσμα αρκετα απομακρυσμενο από την πραγματικοτητα και τηνει να μοιαζει περισσοτερο σε αμερικανικη σαπουνόπερα παρά σε βρετανικό teen drama.
Επίσης αμφιβάλλω αρκετά στο κατά πόσο οι ζωές των εφήβων αυτών αντιπροσωπεύουν τη σημερινή νεολαία – έστω της Αγγλίας.
Παρόλα αυτά οι έξυπνοι, φυσικοί διάλογοι και οι μεμονωμένες ρεαλιστικές και αντιπροσωπευτικές καταστάσεις που διαδραματίζονται αποτρέπουν τη σειρά από το να χαρακτηριστεί ως σαπουνόπερα. Δε λείπουν οι έντονα συναισθηματικές στιγμές , τα δραματικά αλλά και αισιόδοξα φινάλε , οι ανατροπές και το γέλιο. Πιθανόν να γελάσεις σε αρκετές σκηνές , ακόμη πιο πιθανό να κλάψεις σε πολλές από αυτές…όπως και να χει το συναίσθημα φτάνει και περισσεύει κιόλας.
Ακόμα ένα μεγάλο ατού της σειράς είναι η … ας την πούμε φρέσκια και δυνατή σκηνοθεσία της. Μια πολύ όμορφη – και συγχρόνως αληθινή- αποτύπωση της βρετανικής επαρχίας , φωτεινά και αισιόδοξα πλάνα , μελαγχολικά εκεί που πρέπει , γρήγορο και δυναμικό μοντάζ , focus σε πρόσωπα και συναισθήματα και γενικότερα μια πραγματική «οπτική απόλαυση»!
Επιπλέον, απαρατήρητη δεν θα μπορούσε να περάσει και η άψογη μουσική επένδυση της σειράς. Από mainstream κομμάτια μέχρι διασκευές παλιών αγαπημένων (βλέπε Wild World του Cat Stevens σε επανεκτελεση από το καστ της πρώτης γενιάς) και από νέους, άγνωστους καλλιτέχνες μέχρι Britney και Jay Z η μουσική της σειράς σίγουρα σε συνεπαίρνει και πολλές φορές σου μένει στο μυαλό για ώρες μετά.
Εν ολίγοις ,το Skins αποτελεί μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια και μια διαφορετική προσέγγιση της ζωής των σημερινών έφηβων από ότι έχουμε ως τώρα συνηθίσει. Σαφώς και υπάρχουν αστοχίες μέσα σε αυτήν, υπερβολές και τραγελαφικες καταστάσεις αλλά σίγουρα υπάρχουν και περιθώρια βελτίωσης. Η πρώτη γενιά μας πρόσφερε τις ελπίδες αυτές για μια λαμπρή συνέχεια , η δεύτερη μας απογοήτευσε ελαφρώς και είμαστε εν αναμονή για την τρίτη γενιά Skins.
Προτείνεται : σε όποιον θέλει να δει φρέσκα πρόσωπα , έφηβους να χορεύουν , να πίνουν και να γλεντούν συνεχώς , νέους σε μπερδεμένες και άβολες καταστάσεις, «ανακατανομές» σε σχέσεις κυρίως ερωτικές – του τεστιν όλοι με όλους – και πολύ…μα πολύ…δράμα.
Δεν προτείνεται : σε όποιον έχει ξεπεράσει την ηλικία των 20 (για να μην πω 18).
Που θα την βρείτε : Δυστυχώς αμφιβάλλω για το αν η σειρά έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά video-club αλλά δεν χάνεται τίποτα να το τσεκάρετε.Ειδάλλως πολλά από τα επεισόδια είναι διαθέσιμα στο youtube, σε αρκετά torrentάδικα αλλά και σε sites για online προβολή (χωρίς ελληνικούς υποτίτλους φυσικά – ωστόσο οι αγγλικοί υπότιτλοι κρίνονται μάλλον αναγκαίοι αφού ακόμη και με αρίστην γνώση αγγλικής οι καθαρόαιμες αγγλικές προφορές είναι αρκετές φορές…ακατανόητες!)
Καλή θέαση λοιπόν σε όσους αποφασίσουν μια δοκιμή…οι υπόλοιποι μπορείτε να αρκεστείτε στο True Blood και στο Damages!
