Ξενύχτια, ελευθερία πρωτόγνωρη , χορός , μεθύσια ακολουθούν , παρέες, φίλοι , νέες αλλά και παλιές γνώριμες φυσιογνωμίες , σχέδια και όνειρα।
Μουσική – ναι! πολύ μουσική!- και σινεμά και ταινίες – πολλές ταινίες- και βόλτες και συζητήσεις στις 5 η ώρα το πρωί που η νύστα ακόμα να έρθει κατά δω , τηλέφωνα , μηνύματα στο κινητό και στο facebook…Στο facebook…σύνδεσμοι , εικόνες ,εικονικές φιλίες, εικονικά χαμόγελα και φιλάκια, σχόλια , τι κάνει εκείνος, τι έγραψε ο άλλος ,τι ανάρτησε ο παραλλος. Κόσμος παράλογος, παράξενος, εικονικός και όμως…κάπως αληθινός πλέον. Μα τετριμμένος ίσως. Μια μόδα δεν είναι στο κάτω κάτω? Η μήπως όχι? Αν όχι, γιατί βαριέσαι μετά από λίγο? Γιατί ζηλεύεις τις αναρτημένες φωτογραφίες φίλων να διασκεδάζουν έξω και θες και εσύ – νιώθεις την ανάγκη-να κλείσεις το «μηχάνημα» και να βγεις έξω, στους δρόμους, στις πλατείες, στις θάλασσες και να ταξιδέψεις , να πιεις , να χαζολογήσεις και να γελάσεις δίχως σταματημο – μέχρι να πονέσει το πρόσωπο σου, το στομάχι σου ,το σώμα σου ολόκληρο-να ζήσεις!
Να ζήσεις!…Η μήπως να δείξεις οτι ζεις?
Αφού ακόμα και όταν ζεις όπως το θες, όταν διασκεδάζεις μέχρι τελικής πτώσεως , όταν γνωρίζεις πράγματα, ιδέες και ανθρώπους νέους δεν νιώθεις ικανοποιημένος. Θέλεις να το μάθουν όλοι. Θες να δημοσιεύσεις όλες τις τρέλες φωτογραφίες που έβγαλες για τον σκοπό αυτό («Έλα έλα να βγούμε καμιά φωτογραφία για το φεις», «και μια αυθόρμητη τώρα! και μια αυθόρμητη!...Στηθείτε! :??») , να ανεβάσεις στάτους και σχόλια («Υπέροχη η χθεσινή βραδιά» «Τέλεια περάσαμε και πάλι» «Best time ever!!!!») και άλλα παρομοια χαριτωμένα…
Και καλά καλά δεν ξες τι σου γίνεται…Τόσες πληροφορίες , τόσα στυλ , τόσες μουσικές…τι να διαλέξω? Τι μου ταιριάζει? Πρώτα είσαι ροκ μα το γυρνάς στο ηλεκτρονικό και στη house. Περνάς φάσεις χιπ χοπ και έντεχνο (λες και τα αλλά είναι άτεχνα δηλαδή), πανκ, και μεταλ. Ξαναγυρνάς στο ροκ για λίγο. Και μετά εναλλακτικό (βλ alternative) και indie. Και πιο mainstream (να μιλάμε τη γλωσσά της αγοράς ε? ) και dance.Τη μια συχνάζεις Βαλαωριτου για μπύρες η Καμάρα για καφέ , την άλλη ταβερνάκι στην Αθωνος. Κινέζικο, γιαπωνέζικο, μεξικάνικο, αμερικανικο…ναι σαν το ελληνικό δεν έχει! Εκεί καταλήγεις κάθε φορά , εκεί και στο γυραδικο το γωνιακό. Πας Vogue να πεις ότι πέρασες και από κει , στο Μύλο και στο Βlock33 για συναυλίες και μετά παραλιακή, λιμάνι και μπουζούκια – να ανοίξεις και κανα μπουκάλι- ! Ζεις παντού και το γουστάρεις!
Το γουστάρεις , δε το γουστάρεις?
Συζητάς! Συζητάς, μιλάς για πολλά…για το ελληνικό ροκ που ξέφτισε, για το πώς δεν θα πατούσες ποτέ σου στα μπουζούκια, για το τι θα φορέσεις το βράδυ και για το τι θα πάρεις μαζί σου στο νησί. Για εκείνη την ταινία που δες προχθές και λάτρεψες ή για την άλλη που δες χτες και έκλαψες τις δυο χαμένες ώρες σου ,μιλάς και για πολιτική που και που, λόγια μπερδεμένα , λίγο από δω λίγο από κει, χωρίς να ξες στα αλήθεια τι συμβαίνει και τι πιστεύεις…αλλά σ αρέσει να το παίζεις ενημερωμένος και ενεργός. Μιλάς για τα γκομενικα σου . για σεξ και υπονοούμενα , ζητάς συμβουλές χωρίς να σαι διατεθειμένος βέβαια να τις ακούσεις , ψάχνεσαι, αφήνεσαι και ξεχνιέσαι. Μιλάς για τους άλλους πολύ , για σένα λίγο – αλλά τουλάχιστον κάτι είναι κ αυτό. Μιλάς για το μέλλον , για στόχους και απογοητεύσεις και μετά μιλάς για το facebook, για τη Lady Gaga ,την Shakira και τον Κανακη.
Και είσαι πάντα οκ. Σωστά?…Η μήπως όχι?
Μπα. Χάνεις το μέτρο καμία φορά και τα όρια σου, χάνεις το τελευταίο λεωφορείο και λεφτά για ταξί…ναι σιγά, θα το πάρουμε με τα πόδια. Ναι…λεφτά τέλος! Και τώρα? Γονείς, γιαγιάδες , θειοι, θειες ,δανεικά από φίλους, προσφορές, να καμιά δουλειά αν τύχει αλλιώς ρεφενέ και στο τζαμπε. Και είναι και οι διακοπές στη μέση, αμ τα ψώνια, που τα πας τα ψωνια?10 ευρώ στην κωλοτσεπι μιας βερμούδας…Ευτυχία!
Και φεύγουμε!
Φεύγουμε τώρα, φεύγουμε! Πάμε θάλασσα, μετά για κρασιά και την Κυριακή στην πορεία! Παίζει κανα φεστιβάλ από βδομαδα?? Πάμε, πάμε και κει…και κάνα θερινό να πάμε…αα και για εισιτήρια να ρωτήσουμε...και με τα παιδιά να κανονίσουμε τίποτα , μη χαθούμε…α και μη ξεχαστούμε 28 λήγει η προθεσμία. Το «μέλλον» μας. Μην ξεχαστούμε!
Ξεχνιόμαστε συχνά είναι η αλήθεια.
Γιατί έτσι είμαστε. Ξεχασιάρηδες, ανώριμοι και αναίσθητοι.
Μα μερικές φορές φερόμαστε πιο έντιμα και πιο ώριμα από τους «ώριμους». Ε ναι…μερικές φορές.
Έτσι είμαστε.
Μέσα σ’ όλα και συγχρόνως απομονωμένοι και κλειστοί.
Παπατζήδες, χιουμορακια και συνάμα κυνικοί ως το κόκαλο.
Ονειροπόλοι και ρεαλιστές μαζί.
«Αισιόδοξοι» που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο.
Ταξιδευτές και την ιδία στιγμή παιδιά της ρουτίνας και της μονοτονίας.
Καλλιτέχνες και επιστήμονες, ροκ και λαικoι
back to vintage στις 6 , «στιλάτοι» επαναστάτες στις 7 , εναπομείναντες ακόλουθοι του rock n roll στις 10 , μερακλήδες στις 12 , άγρια νιάτα στις 3 και βολεμένοι του καναπέ στις 5.
Γιατί έτσι είμαστε!
Η μήπως «γιατί είμαστε έτσι?»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου