Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, οφθαλμαπάτη η απλά μια υπερβολική δόση αισιοδοξίας αλλά η πόλη μας μοιάζει πρωτόγνωρα όμορφη και γοητευτική το τελευταίο διάστημα. Μέσα στη γενικευμένη κατάσταση αγανάκτησης, οργής και απελπισίας διάφορα πράγματα συμβαίνουν στην πόλη. Παράξενα πράγματα. Όμορφα πράγματα. Που σε κάνουν να χαμογελάς επιτέλους.
Το γκρίζο μεταμορφώνεται σε συνθέσεις φαντασμαγορικής πολυχρωμίας , κάδοι σκουπιδιών σε καλάθια με μαργαρίτες η σε αυτοσχέδια αερόστατα με μπαλόνια μπλε και κόκκινα και κίτρινα να τα «σπρώχνουν» ψηλά…και πιο ψηλά…και πιο ψηλά…
Τις ουρές των αυτοκινήτων στους δρόμους του κέντρου παίρνουν - έστω και για λίγο – ποδήλατα, πατίνια, rollers. Οι πλατειές αποκτούν ξαφνικά, έτσι απ το πουθενά, πράσινο και κόσμο και παιδικά παιχνίδια για κάθε ηλικία – κουτσό, σχοινάκι, λάστιχο…ευχάριστες εκπλήξεις στην καθημερινότητα! Μια βόλτα στα παλιά.
Και μετά χορός! Και πολύ μουσική…ναι! Υπάρχει παντού μουσική. Νέοι που χορεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο, παιδιά να τρέχουν πάνω κάτω τσιρίζοντας , συγκρατημένοι ως τώρα 40ρηδες, 50αρες,60ρηδες , αψηφούν τα προσχήματα και παρασύρονται στους ξέφρενους ρυθμούς της πόλης τραγουδώντας όσο πιο δυνατά μπορούν।
«Θ’ ανατέλλω!»
Και η αγανάκτηση με μουσική εκφράζεται. Σφυρίχτρες και κατσαρόλια και μπρίκια…Οι «κατσαρολαδες» είναι οι drummer μας, τα κουτάλια οι μπαγκέτες και εκείνος ο τυπας μπροστά με το μεγάφωνο! όχι δεν φωνάζει…Τραγουδαει!...Τα συνθήματα είναι τα τραγούδια μας। Τα πανό είναι οι αφίσες μας.
Μόνο οι κιθάρες δεν άλλαξαν μορφή. Όπως πάντα στις θήκες μέσα , σε πλάτες κρεμασμένες…περιμένουν υπομονετικά. Περιμένουν να ησυχάσουν όλα, να καταλαγιάσει η «θύελλα» , να ζαλιστεί και ο κόσμος από τα βουητά κα τις μπύρες. Τότε είναι η δικια τους ώρα.
Ησυχία । Μια νότα. Μια χορδή που ταλαντώνεται. Ένας στίχος. Κι είναι αρκετό…
Θεσσαλονίκη: υποψήφια πολιτισμική πρωτεύουσα νέων 2014. Και ξάφνου μια άλλη Θεσσαλονίκη φάνηκε. Πιο ανεκτική και πιο ανοιχτή από πριν.
Να ναι άραγε ο τίτλος και η διάκριση; Πιθανότατα , απαντώ εγώ , αν και από όσα θυμάμαι διάκριση σημαίνει επιβράβευση και όχι κίνητρο. Αλλά μάλλον όχι για μας …Όποιος και να ναι παρόλα αυτά ο λόγος , η Θεσσαλονίκη άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει.
Πρόσωπα χαρούμενα και κεφάτα. Ιδέες πρωτότυπες. Αλληλεγγύη , συλλογικότητα , διάλογος. Λες και τα μπουρίνια ξέπλυναν τη βρωμιά και φάνηκε κάτι που ταν καλά θαμμένο από κάτω. Λες και οι βροχή καθάρισε τον ουρανό και τώρα είναι λίγο πιο γαλανός από πριν. Πιο έντονος , πιο φωτεινός.
Και εμείς εκεί , να τραγουδάμε.
«Θ’ ανατέλλω!»
"Μπορεί να με έχεις από κάτω
και με το ζόρι να με θάβεις στη σιωπή
Να επιμένεις πως μου αξίζει ένα άδειο πιάτο
Και σαν σκυλί να με κλοτσάς μεσ' τη βροχή
Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις
πως μου 'χεις πάρει κιόλας την ψυχή
Κι όταν ακόμα θα νομίζεις
πως μια για πάντα έχω χαθεί
Εγώ θα φλέγομαι
θ' ανθίζω
θα γιορτάζω
θ' ανατέλλω
Θα σε καίω
Θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο
Θα ανατέλλω
Μπορεί αν θες με ένα σου ψέμα
να με κρατάς μέσα στη λάσπη
Κι αν πάλι χρειαστεί να μου φοράς τα πιο ωραία σου κουρέλια
Και να με βγάζεις σαν σκλαβάκι στο σφυρί
Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις
πως μου 'χεις πάρει κιόλας την ψυχή
Κι όταν ακόμα θα νομίζεις
πως μια για πάντα έχω χαθεί
Εγώ θα φλέγομαι
θ' ανθίζω
θα γιορτάζω
θ' ανατέλλω
Θα σε καίω
Θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο
Θα ανατέλλω."
Στίχοι , μουσική : Τρύπες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου