Το καλοκαιρινό

Καλοκαίρι

· Αυτή η ανακατεμένη μυρωδιά αντηλιακού και θάλασσας στην τσάντα παραλίας σου.

· Γρανίτα φράουλα και μια κανάτα ice tea λεμόνι.

· Πρωινό με κρουασάν και μαρμελάδα στο μπαλκόνι ή στη βεράντα.

· Το σημάδι από το μαγιό.

· Το ηλιοκαμένο ή απλά το –καμένο- δέρμα.

Ελευθερία.

· Η ψαλίδα και οι κατεστραμμένες άκρες των μαλλιών.

· Τα «παλαμάκια» μες στη μαύρη νύχτα, κάτω από τα σεντόνια, μπας και το πετύχεις το γαμωκούνουπο.

· Ξημέρωμα στην παραλία με μπυρόνια και καλή παρέα.

Ηρεμία.

· Καρπούζιιιιιιιιι.

· Manu και Bob.

· Η γεύση μέντας στο μοχίτο.

· Οι σκασμένες φτέρνες.

· Να περπατάς ξυπόλυτος στο σπίτι.

· Το φαγητό της γιαγιάς.

Τρέλα…Πολύ τρέλα.

· Αγωνία, ξερή, μπλόφα και Παλέρμο.

· Φραπεδιές στην παραλία, στο καφέ, στο beach bar, στο σπίτι και στο δρόμο.

· Τα πανηγύρια στη Χαλκιδική – πάγκοι με κοσμήματα, ρούχα, παιχνίδια. Λουκουμάδες και καραμελωμένοι ξηροί καρποί.

· Οι καλοκαιρινές συναυλίες.

· Αυτές οι ρομαντικές κιθάρες και το πασπαρτού «Φιλαράκι».

Η απρόσμενη ερημιά της πόλης.

· Μια απλωμένη μωβ πετσέτα που γεμίζει άμμο ως δια μαγείας κάθε 5 δευτερόλεπτα.

· Ορθάνοιχτα παράθυρα.

· Χορός, χορός, χορός.

· Να βρίσκεις το ΑΠΟΛΥΤΟ soundtrack για τις διακοπές σου.

· Νέες γνωριμίες, νέοι φίλοι, νέοι έρωτες.

· Φωτογραφίες με την παρέα σου στη θάλασσα. Θα νοσταλγήσεις κάποτε.

· Να χορεύεις ξυπόλυτος στην άμμο.

Ανεμελιά.

· Να παρακαλάς να πέσει εκείνο εκεί το αστέρι μπας και κάνεις καμιά ευχή.

· Αυτή η παντελής έλλειψη ρουτίνας.

· Να περπατάς ή να ποδηλατάρεις χαράματα σε έναν άδειο αυτοκινητόδρομο.

Μεθυσμένες φιλοσοφίες και υποσχέσεις.

· Κίνηση, χαμός, μικρά μπλε τραπεζάκια να γεμίζουν τους δρόμους.

· Παγωτό με γεύση ρετσίνα κόλα.

· Να πίνεις βυσσινάδα αράζοντας σε ξύλινες καρέκλες με το πρόσωπο στον ήλιο.

Ξεγνοιασιά.

· Πολύχρωμα κινέζικα φαναράκια κρεμασμένα στα δέντρα της αυλής.

· Κοκορομαχίες.

· Κλειστή τηλεόραση, κλειστός υπολογιστής, off line.

· Το ράδιο ανοιχτό…εκεί, να παίζει, μέρα νύχτα. Ρετρό.

· Ένα σταυρόλεξο για 5 άτομα.

· Ύπνος. Μεσημέρι ξυπνώ.

Επιστροφή. Μελαγχολία.

· Ιδέες, εικόνες, λέξεις.

· Να αφήνεις τις λέξεις να πετάνε.

· Μέρες παράξενες.

· Όλες αυτές οι ταινίες που θελες να δεις, τα βιβλία που θελες να διαβάσεις, οι μουσικές που θελες να ακούσεις και δεν είχες το χρόνο.

· Λάθη που φωτοβολούν από μακριά σαν πινακίδες νέον.

· Αυτιά βουλωμένα από τις βουτιές.

· Αυτιά που αρνούνται να ακούσουν. Καρδιές που αρνούνται να υπακούσουν.

· Χαβάη, Κούβα, Ιμπιζα. Μύκονος και Σαντορίνη.

Θαυμάσιες μέρες.

31 Αυγούστου 2011

Σε κάτι ώρες το καλοκαίρι τελειώνει επίσημα. Ή μάλλον για μας ανεπίσημα.

Σεπτέμβριος εν όψει…Φθινόπωρο. Η νοσταλγία του καλοκαιριού έχει ήδη αρχίσει. Όχι, δεν τελείωσε το καλοκαίρι. Απλά…άλλαξε. Οι δρόμοι της πόλης αντικατέστησαν τις παραλίες, ο ήχος των κυμάτων και οι μουσικές από το beach bar μετατράπηκαν σε κόρνες αυτοκινήτων και σε μπαλκονο-συζητήσεις χαρωπών νοικοκυρών, η κανονική σου παρέα ήρθε και πάλι στο προσκήνιο αφήνοντας ένα βήμα πίσω την καλοκαιρό-παρέα. Έρχονται άλλα τώρα. Σχέδια και ιστορίες από τις διακοπές και reunion παλιών συμμαθητών και η καλοκαιρινή διάθεση να μη λέει να φύγει. Και γιατί να φύγει; Σαββατοκύριακα σε εξοχικά, τσάρκες δίπλα στο Θερμαϊκό, συναυλίες, σινεμά και όνειρα.

Και γιατί να νοσταλγείς τα περασμένα; Αφού και εδώ είναι το ίδιο ωραία αν το θες.

Ναι καλά άκουσες!

ΚΑΙ εδώ είναι ωραία μίστερ – κι ας μην είναι δίπλα στα κύματα!

“Χιπ χοπ, χάνομαι

μες στα δίχτυα πιάνομαι

απόψε πέθανα

με βρήκανε στην αμμουδιά

δίπλα στα κύματα…

Εδώ είναι ωραία ε;”

Mouzou for Mouzourakis

“Θα έρθει και θα γίνει χαμός,
δε θα ναι πολύπλοκος μα ούτε απλός,
δε θα ναι ασπρόμαυρος μα ούτε και γκρι,
θα παίζει με χρώματα που θέλεις εσύ.
Ο κόσμος του παγώνει, ωπα, ωπα πας να πέσεις
μια στιγμή ισορροπίας, ορθώνει και τη μέση,
φοβάται πιο πολύ να μη βγαίνει στη σκηνή,
βουτάει το μικρόφωνο σαν να ‘ταν κεραυνός,
ποτέ δεν είναι λάθος, ποτέ του πιο σωστός.
Ποτέ δεν είναι λάθος, ποτέ του πιο σωστός. Μάντεψε ποιος!”

Έτσι λοιπόν μας πρωτοσυστήθηκε ο μεσιέ Μουζουράκης- Mouzou για συντομία. Και να που ναι καλός τελικά…πολύ καλός.

Όταν είχα πρωτακούσει τα τραγούδια του –όχι παλιά, παν 6 μήνες το πολύ- είχα λατρέψει εκείνο το μαύρο το παλτό, είχα ταξιδέψει μέχρι τη Σελήνη με τη μικρή του μάγισσα, είχα μελαγχολήσει λίγο με μια Σαββατιάτικη εκδρομή, είχα παρατηρήσει την πόλη μέσα από τα παράθυρα του λεωφορείου κρατώντας στο χέρι τον καφέ και ακούγοντας την Αϋπνία…ααα και ναι! είχα σκάσει στα γέλια ακούγοντας τον να παρακαλάει “…και περιμένω μωρό μου να ρθεις να τους πεις, πως είσαι καλά, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΣΑΛΑΜΙ και ζεις.”

Και μετά ήρθε το «Φίλα με ακόμα». Για να ‘μαι απόλυτα ειλικρινής πότε δεν μπόρεσα να καταλάβω το χαμό που έγινε με αυτό το τραγούδι. Και για να προλάβω κακοπροαίρετα σχόλια δηλώνω πως τον Μουζουράκη τον εκτιμώ δεόντως-μετά το «Μαύρο παλτό» βασικά-όπως και τον Μαραβέγια-εδώ νομίζω μετά το solo στο «Πού να βρω μια να σου μοιάζει»-άλλα πώς να το κάνουμε; σε αντίθεση με όλη την υπόλοιπη Ελλάδα ακόμα δεν μπόρεσε να με πείσει ένα τραγούδι που δε στέκει συντακτικά καλά καλά. Τι θα πει «Φίλα με ΑΚΟΜΑ»; Ακόμα μια φορά; Ακόμα λίγο; Τί ΑΚΟΜΑ;

Και ξαφνικά να σου ο Mouzou εδώ, να σου ο Mouzou εκεί, να και η Σολωμού στο κλιπ, οοο χαμός, πανικός, φίρμα ο Mouzou. Μέχρι και στον Κωστόπουλο τον πέτυχα μια μέρα. Εεε ήταν και ο Παπακαλιάτης κάπου στη μέση, πολύ θέλει;«Πάει, ξεπουλήθηκε και αυτός.» λέω και στριμώχνω τον δίσκο του – τον Ιπτάμενο- βαθιά στα έγκατα του υπολογιστή μου, μαζί με άλλους δίσκους που πιθανόν να κάνω πολύ πολύ καιρό για να ακούσω.

Έλα όμως που η τύχη τα θέλει αλλιώς και ελλείψει internet, συνεπώς ελλείψει νέων μουσικών οριζόντων, αναγκάστηκα να ξεθάψω τον δίσκο τον ιπτάμενο και να του δώσω μια ευκαιρία. Το λοιπόν;
Μπορεί ο δίσκος να είχε τρία τραγούδια λιγότερο από τον πρώτο, μπορεί να μη βρήκα ένα διάδοχο του Μαύρου παλτού, μπορεί να μη γέλασα τόσο όσο στο «Σαλάμι» ΑΛΛΑ, γιατί παντού υπάρχει ένα ΑΛΛΑ,

Κουνήθηκα ωσάν ξεβιδωμένη στον αισιόδοξο, τρελιάρικο, ξεσηκωτικό ρυθμό του «Μεσημέρι ξυπνώ» (το 2.58 γιατί το 1.11 ακόμα απορώ πως βρήκε μια θέση μέσα στο δίσκο).

Χαλάρωσα βραδάκι αγναντεύοντας τα κύματα υπό τους ήχους του «Δώσε σημασία».

Επισκέφτηκα ρόκ εποχές στα κουπλέ ενός μπαρ με αριθμό 55.

Ονειρεύτηκα μια “ψυχή γυμνή σε μια σοφίτα” και “μια ζωή που πάει και πάει και πάει και πάει και πέφτει στον τοίχο και σπάει σε κομμάτια μικρά και γελάει”.

Και τέλος μετά από κανα δυο μπύρες ακόμα τραγουδάω φαλτσάροντας «…και γινήκανε πλημμύρες, μας τελείωσαν οι μπύρες, και βραχήκαν τα τσιγάρα, δεν ανάβουν οι αναπτήρες…»

Οπότε ξαναρχόμαστε στο προαναφερθέν…ρε είναι καλός τελικά ο Μουζουράκης. Δεν ξέρω πως άλλα με κάποιον περίεργο τρόπο κατάφερε να συνδυάσει παλιομοδίτικα τζαζ στοιχεία με έξυπνους, χιουμοριστικούς στίχους και φυσικά την δικιά του ιδιαίτερη χροιά με τον επίσης ελαφρώς «τζαζ» χαρακτήρα του και έκανε όλο αυτό το πακέτο να δουλέψει.

Ο κύριος «τζάμπα» έχει κατορθώσει λοιπόν να σφηνώσει μέσα στις γκρίζες, μονότονες ζωές μας πολύχρωμες νότες αισιοδοξίας και τρέλας- κάτι που του περισσεύει άλλωστε- και να μας κάνει να χαμογελάσουμε και λίγο.

Για κάποιους είναι μια δόση απρόσμενης «δροσοφρεσκάδας», για άλλους ένας ζητιάνος γεννημένος για σκηνή, ένα αεράκι ανανέωσης στην ελληνική μουσική σκηνή, είναι μέρος μιας νέας μουσικής ελπίδας…

Όμως για μένα πάντα ΜΑ ΠΑΝΤΑ θα παραμένει ο πιο κατάλληλος σχιζοφρενής, ψυχοπαθής, ψυχάκιας δολοφόνος σε ταινία τρόμου. Well, he’s just got that look.

2 Days in Paris

Τη Julie Deply την αγαπώ νομίζω από τότε που πρωτοείδα το Before sunrise. Ξανθιά γαλλιδούλα που μιλάει αγγλικά με μια ελαφριά γαλλική προφορά και φλερτάρει με τον Ethan Hawke σε βιεννέζικα μονοπάτια.

Αρκετά χρόνια μετά και τα βιεννέζικα μονοπάτια μετατρέπονται σε σοκάκια του Παρισιού. O Ethan είναι συγγραφέας πλέον, πιο μεγάλος, πιο ώριμος, πιο γοητευτικός. Και η Julie όμως δεν πάει πίσω…το ίδιο όμορφη με τότε απλά κάπως πιο σοφιστικέ, πιο συνειδητοποιημένη, πιο δραστήρια…πιο γυναίκα.

Μετά τη χάνω τη Julie…

Και να που ξαφνικά μαθαίνω πως η Deply έγινε και σκηνοθέτης, και πρωταγωνιστεί και στην ταινία της.

2 Days in Paris.Ένα ζευγάρι, μια πόλη, 2 μέρες…θυμίζει τίποτα;

Παρότι οι πρώτες περιγραφές μου θύμισαν ομολογουμένως τα Before sunrise/before sunset, τώρα, δυο μέρες μετά την προβολή της ταινίας, συνειδητοποιώ τον λόγο που μια κατά τα άλλα σχετικά μέτρια ταινία μου άρεσε τόσο πολύ.

Το σενάριο, οι διάλογοι, οι νευρωτικοί, γκρινιάρηδες και μίζεροι πρωταγωνιστές, οι σχέσεις τους, τα ερωτικά αδιέξοδα στα οποία οδηγούνται, το Παρίσι, τα “αθώα” ψέματα, το ιδιαίτερο χιούμορ, οι ευτράπελες καταστάσεις…όλα μα όλα φαίνονταν να φωνάζουν «Ναι λοιπόν! Λατρεύω τον Woody Allen.»

Μέχρι και ίδια η Julie έφερνε κάπως του Woody μπορώ να πω. Με τα τεράστια γυαλιά πατομπούκαλα, την γρήγορη ομιλία - ελλείψει τραυλίσματος, ευτυχώς για μας- και τις ξαφνικές κρίσεις πανικού (ναι, ναι, και ο Woody πιθανόν να ήταν αλλεργικός στα γαλλικά μύδια) θα μπορούσε να είναι άνετα μια θηλυκή καρικατούρα του πολυαγαπημένου Woody Allen.

Αντάξιος του ρόλου του επίσης νευρωτικού, ζηλιάρη, υποχόνδριου, επιρρεπή στις ασθένειες, Αμερικανού συντρόφου της Deply, ο Adam Goldberg - τον οποίο είμαι σίγουρη πως έχω δει κάπου αλλού…αλλά που; - έχει έναν μοναδικό τρόπο να σε κάνει να μοιραστείς τα βάσανα του και να τον συμπονέσεις. Απόλυτα πειστικός, τρομερά αστείος –ελάτε παραδεχτείτε το! Μόνο και μόνο το ύφος του σε κάνει να θέλεις να γελάσεις- και μοναδικά απολαυστικός στην προσπάθεια του να βρει ποιο ζευγάρι γυαλιά ηλίου φέρνει περισσότερο στον Γκοντάρ.

Το Παρίσι φαίνεται πανέμορφο μέσα από την κινηματογραφική κάμερα, όπως πάντα άλλωστε. Μια νέο-μποέμικη ζωή, ένα τσούρμο καλλιτεχνών –φωτογράφοι, σχεδιαστές, ζωγράφοι και ποιητές- και μερικοί «ελαττωματικοί» ταξιτζήδες πού άλλου θα μπορούσαν να ταιριάξουν καλύτερα από ότι στο κέντρο του Παρισιού; Στο background το Pere Lachaise , η αγορά, μια petit ρετρό γκαρσονιέρα, το μετρό, οι όχθες του Σηκουάνα, γκαλερί, McDonald’s, βεράντες, πλατείες, σοκάκια…φαίνεται να κλέβουν λίγο το ενδιαφέρον από τους χαρακτήρες.

Η ταινία είναι εν μέρει μια κριτική πάνω στις σύγχρονες σχέσεις, στο πως αυτές μπορούν να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη και στο τι μερίδιο έχει ο καθένας στην αλλαγή αυτή. Πόσο συμβάλει η καθημερινότητα και η ρουτίνα και πόσο τα ίδια τα άτομα.

Μέσα από την περίληψη μιας τετράωρης συζήτησης ξεδιπλώνονται με τα πιο απλά λόγια οι βαθύτεροι φόβοι του καθενός, οι πιο ενδόμυχες σκέψεις, τα πιο αληθινά λόγια μέσα σε μια σχέση για να καταλήξουν σε πληγωμένα συναισθήματα και σε άλλη μια «χαμένη ιστορία αγάπης». Ή μήπως όχι; Μήπως οι ιστορίες αγάπης που μοιάζουν «χαμένες» είναι οι πιο αληθινές; Στο κάτω κάτω ποιός θέλει ένα μεγάλο ψεύτικο χολιγουντιανό φινάλε;

Φτάνει απλώς ένα happy ending.

“…and even if this person bugs you 60% of the time, well, you still can’t live without him. And even if he wakes you up every day by sneezing right in your face, well, you love his sneezes more than anyone else’s kisses.”

Sex & drugs & rock n' roll

“Stories are what we tell ourselves to make ourselves feel better about ourselves. So…never let the truth get in the way of a good story.

Once upon a time, in a mystical land far far away, well, Southend-on-Sea, a young prince holidayed. His name was...

Ian Dury.

Ο αγαπημένος πανκ της Βρετανίας, ο άνθρωπος που έβαλε την φράση «sex, drugs and rock n’roll» στην Αγγλική γλώσσα, ένας αυθεντικός “entertain man”, ένας σωστός εκκεντρικός, ένας μόνιμα παρορμητικός καλλιτέχνης.

Η ζωές τέτοιων καλλιτεχνών, τόσο έντονων και απρόβλεπτων, δύσκολα αποτυπώνονται σε χαρτί ή σε φιλμ. Πάντα υπάρχει η παγίδα να φανούν «καλύτεροι» από ότι ήταν. Γιατί σε αντίθεση με τη ζωή, στο χαρτί και στο φιλμ μπορείς να διαλέξεις τα κομμάτια που θα πρωταγωνιστήσουν, να προσπεράσεις τα παραστρατήματα, τους εγωισμούς και τα λάθη και να επικεντρωθείς στο ωραίο, στο όμορφο, στο βολικό.

Για αυτό οι ήρωες είναι τόσοι πολλοί στις ταινίες και στα μυθιστορήματα και τόσοι λίγοι στην πραγματική ζωή.

Ο Ian δεν ήταν ήρωας. Αγωνίστηκε σκληρά στη ζωή του, πέρασε δύσκολα χρόνια και έμαθε να στηρίζεται στα πόδια του – στο ένα τουλάχιστον . Αδιάφορος ναι, ιδιότροπος ναι, οξύθυμος ναι, απότομος, εγωιστής, πεισματάρης, ειλικρινής, αυθεντικός, ευαίσθητος, μεγαλοφυής, ναι, ναι, ναι, ναι.

Ζούσε με πάθος, αγαπούσε με πάθος, ξέσπαγε με πάθος και όταν ανέβαινε στη σκηνή του ανήκαν τα πάντα. Το πλήθος, ο χώρος, ο αέρας…τα πάντα.

“I am not here to be remembered. I’m here to be alive.”

Και έζησε , όπως το ήθελε, και τον θυμούνται. Μπορεί να έφυγε άδοξα αλλά τουλάχιστον έζησε και με το παραπάνω ΄ κάθε φορά που ανέβαινε στη σκηνή, κάθε φορά που χτυπιόταν και χοροπηδούσε σαν παιδί φωνάζοντας “I’m spasticus!”, κάθε φορά που το ταλέντο του επιβεβαιωνόταν.

“Είναι μια γιορτή. Είναι ένας ύμνος για όλους τους περιθωριακούς, για όλους τους άσχημους, για όλα τα φρικιά που σκλαβώνουν την κάθε μέρα τους σε γαμημένα πουκάμισα και γαμημένα παπούτσια προσπαθώντας να ταιριάξουν. Αυτό υπάρχει μόνο στη ζωή; αναρωτιέμαι. Και τότε ιδού, σας παρουσιάζω…

Sex & drugs & rock n’ roll”

Φαίνεται λοιπόν πως τελικά είναι δυνατόν να αποτυπωθεί μια προσωπικότητα σαν τον Ian Dury στο κινηματογραφικό φιλμ χωρίς να πέσει στις συνηθισμένες παγίδες.

Γρήγοροι ρυθμοί, χρώματα, δυνατή μουσική, ποπ-πανκ αισθητική και ένας Andy Serkis (το γνωστό γκόλουμ του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) απλά Απίστευτος, με το άλφα κεφαλαίο παρακαλώ πολύ. Αν και το πρώτο δεκάλεπτο της ταινίας το μυαλό μου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την –κατ’εμε εκπληκτική- ομοιότητα του Serkis με τον Μπονατσο, κατά την διάρκεια όλου του υπόλοιπου φιλμ δεν μπόρεσα παρά να μην «υποκλιθώ» στο έμφυτο υποκριτικό ταλέντο του κυρίου αυτού. Γνώμη μου – και μπορεί να πέφτω και έξω φυσικά- αλλά νομίζω πως αν ο Ντιουρι ζούσε, θα του άρεσε η ταινία.

“There are a couple of ways to avoid death. One is to be magnificent.” Ian Dury