2 Days in Paris

Τη Julie Deply την αγαπώ νομίζω από τότε που πρωτοείδα το Before sunrise. Ξανθιά γαλλιδούλα που μιλάει αγγλικά με μια ελαφριά γαλλική προφορά και φλερτάρει με τον Ethan Hawke σε βιεννέζικα μονοπάτια.

Αρκετά χρόνια μετά και τα βιεννέζικα μονοπάτια μετατρέπονται σε σοκάκια του Παρισιού. O Ethan είναι συγγραφέας πλέον, πιο μεγάλος, πιο ώριμος, πιο γοητευτικός. Και η Julie όμως δεν πάει πίσω…το ίδιο όμορφη με τότε απλά κάπως πιο σοφιστικέ, πιο συνειδητοποιημένη, πιο δραστήρια…πιο γυναίκα.

Μετά τη χάνω τη Julie…

Και να που ξαφνικά μαθαίνω πως η Deply έγινε και σκηνοθέτης, και πρωταγωνιστεί και στην ταινία της.

2 Days in Paris.Ένα ζευγάρι, μια πόλη, 2 μέρες…θυμίζει τίποτα;

Παρότι οι πρώτες περιγραφές μου θύμισαν ομολογουμένως τα Before sunrise/before sunset, τώρα, δυο μέρες μετά την προβολή της ταινίας, συνειδητοποιώ τον λόγο που μια κατά τα άλλα σχετικά μέτρια ταινία μου άρεσε τόσο πολύ.

Το σενάριο, οι διάλογοι, οι νευρωτικοί, γκρινιάρηδες και μίζεροι πρωταγωνιστές, οι σχέσεις τους, τα ερωτικά αδιέξοδα στα οποία οδηγούνται, το Παρίσι, τα “αθώα” ψέματα, το ιδιαίτερο χιούμορ, οι ευτράπελες καταστάσεις…όλα μα όλα φαίνονταν να φωνάζουν «Ναι λοιπόν! Λατρεύω τον Woody Allen.»

Μέχρι και ίδια η Julie έφερνε κάπως του Woody μπορώ να πω. Με τα τεράστια γυαλιά πατομπούκαλα, την γρήγορη ομιλία - ελλείψει τραυλίσματος, ευτυχώς για μας- και τις ξαφνικές κρίσεις πανικού (ναι, ναι, και ο Woody πιθανόν να ήταν αλλεργικός στα γαλλικά μύδια) θα μπορούσε να είναι άνετα μια θηλυκή καρικατούρα του πολυαγαπημένου Woody Allen.

Αντάξιος του ρόλου του επίσης νευρωτικού, ζηλιάρη, υποχόνδριου, επιρρεπή στις ασθένειες, Αμερικανού συντρόφου της Deply, ο Adam Goldberg - τον οποίο είμαι σίγουρη πως έχω δει κάπου αλλού…αλλά που; - έχει έναν μοναδικό τρόπο να σε κάνει να μοιραστείς τα βάσανα του και να τον συμπονέσεις. Απόλυτα πειστικός, τρομερά αστείος –ελάτε παραδεχτείτε το! Μόνο και μόνο το ύφος του σε κάνει να θέλεις να γελάσεις- και μοναδικά απολαυστικός στην προσπάθεια του να βρει ποιο ζευγάρι γυαλιά ηλίου φέρνει περισσότερο στον Γκοντάρ.

Το Παρίσι φαίνεται πανέμορφο μέσα από την κινηματογραφική κάμερα, όπως πάντα άλλωστε. Μια νέο-μποέμικη ζωή, ένα τσούρμο καλλιτεχνών –φωτογράφοι, σχεδιαστές, ζωγράφοι και ποιητές- και μερικοί «ελαττωματικοί» ταξιτζήδες πού άλλου θα μπορούσαν να ταιριάξουν καλύτερα από ότι στο κέντρο του Παρισιού; Στο background το Pere Lachaise , η αγορά, μια petit ρετρό γκαρσονιέρα, το μετρό, οι όχθες του Σηκουάνα, γκαλερί, McDonald’s, βεράντες, πλατείες, σοκάκια…φαίνεται να κλέβουν λίγο το ενδιαφέρον από τους χαρακτήρες.

Η ταινία είναι εν μέρει μια κριτική πάνω στις σύγχρονες σχέσεις, στο πως αυτές μπορούν να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη και στο τι μερίδιο έχει ο καθένας στην αλλαγή αυτή. Πόσο συμβάλει η καθημερινότητα και η ρουτίνα και πόσο τα ίδια τα άτομα.

Μέσα από την περίληψη μιας τετράωρης συζήτησης ξεδιπλώνονται με τα πιο απλά λόγια οι βαθύτεροι φόβοι του καθενός, οι πιο ενδόμυχες σκέψεις, τα πιο αληθινά λόγια μέσα σε μια σχέση για να καταλήξουν σε πληγωμένα συναισθήματα και σε άλλη μια «χαμένη ιστορία αγάπης». Ή μήπως όχι; Μήπως οι ιστορίες αγάπης που μοιάζουν «χαμένες» είναι οι πιο αληθινές; Στο κάτω κάτω ποιός θέλει ένα μεγάλο ψεύτικο χολιγουντιανό φινάλε;

Φτάνει απλώς ένα happy ending.

“…and even if this person bugs you 60% of the time, well, you still can’t live without him. And even if he wakes you up every day by sneezing right in your face, well, you love his sneezes more than anyone else’s kisses.”