Ρωγμές

Το ταβάνι απέκτησε κάτι ρωγμές. Όχι ιδιαίτερα μεγάλες αλλά τις διακρίνεις. Σε κάνα χρόνο μάλλον θα αρχίσουν να πέφτουν και σοβάδες πάνω στα μπλε κρύσταλλα. Τι καλά που δε θα είμαι εδώ.

Και το πράσινο των τοίχων σιγά σιγά αρχίζει να ξεθωριάζει, μαζί με τα κλισέ συνθήματα και τα αρχαία ποιήματά μου. Από το πρώτο φαίνεται μονάχα ο τίτλος- παν 6 χρόνια τώρα. Μπορεί κι 8, θα σε γελάσω. Δε με νοιάζει πλέον βλέπεις. Από τότε έχω να πιάσω στυλό και χαρτί. Τα δάχτυλα μου έχουν ξεχάσει.

Εχθές το πρωί ενώ κοιμόμουν μπήκε στο σπίτι μια καρδερίνα. Από το σκουριασμένο παραθυράκι της κουζίνας- με το σπασμένο τζάμι. Μόλις σηκώθηκα την είδα να κάθεται στο τρίτο ράφι, παρέα με τις κούπες του καφέ. Στη σκέψη μου όρμησαν αιφνίδια φωτογραφικά κλικ και κιτρινισμένα θεατρικά κείμενα. Σαν κάποτε. Πριν κάτι χρόνια. Αν είχα κλουβί θα την ονόμαζα Λίνα, σκέφτηκα. Μόνο που τα κλουβιά ποτέ δε μ’ άρεζαν κι έτσι όταν γύρισα σπίτι νωρίς σήμερα το ξημέρωμα δεν την βρήκα πουθενά. Πάει η Λίνα.

Ξανακοιτάζω το ταβάνι και οι ρωγμές φαίνονται περισσότερες τούτη τη φορά. Κάθε ρωγμή και ιστορία, θα ‘λεγε ένας φίλος. Κάθε ρωγμή και ψέμα.

Πρώτη ρωγμή: Έζησα.

Δεύτερη ρωγμή: Ζω.

Τρίτη ρωγμή: Δε με νοιάζει.

Όταν έπρεπε να κάτσω στην τελευταία σειρά του θεάτρου έφευγα. Δεν ήθελα τα λόγια να μαραθούν μέχρι να φτάσουν. Κι ας ήταν κρατημένη για μένα η θέση.

Ένας άνθρωπος πέθανε στο κατώφλι μου και άλλοι τρεις άφησαν εκεί πέρα τη φωτιά τους. Κάτω απ’ το πατάκι, μαζί με τα εφεδρικά κλειδιά. Οι περισσότεροι δε σήκωναν ποτέ τους το πατάκι, για αυτό και θα δεις νυχιές και γρατζουνιές στην πόρτα. Την αγαπούσα αυτή την πόρτα. Ξύλινη και βαριά, από αυτές τις παλιές, τις αρχοντικές, τις γεμάτες ιστορίες και χτυπήματα. Το ενοικιαστήριο δεν της ταιριάζει. Θα το βγάλω.

Να θυμηθώ να πετάξω και εκείνη την κόκκινη πολυθρόνα με τις απογευματινές ανδαλουσιανές λιακάδες. Χειμώνιασε.

Όταν πατάω στη γωνιά που ήταν το πιάνο, το πάτωμα τρίζει. Ευτυχώς που έρχεται εκείνος ο ρακοσυλλέκτης και για δέκα λεπτά, κάθε βράδυ παίζει τον Καρυοθραύστη. Τον ακούω πάντα πολύ καθαρά απ’ το σπασμένο τζάμι. Λες και κάθεται στη γωνία ˙ δίπλα μου. Την έκτη νύχτα μόλις έφυγε, κατέβηκα κάτω, κάθισα στο σπασμένο σκαμπό και έπαιξα τη Λίμνη των Κύκνων ως το πρωί. Τα δάχτυλα μου θυμήθηκαν γρήγορα. Η δεύτερη εκδοχή της ιστορίας, να ξέρεις, ήταν πάντοτε η αγαπημένη μου.