Beirut

Καιρό είχα να γράψω κάτι για μουσική. Με φάγαν οι λογοτεχνίες και οι μετακομίσεις βλέπεις. Αλλά εδώ είμαστε και πάλι, δυναμικά, για να επανορθώσουμε.

Στα σκαριά (όπου σκαριά βάλε τις ιδέες που χω στο κεφάλι μου) περίμενε εδώ και κάνα δίμηνο ένα συγκρότημα ονόματι Beirut-βλέπε Βηρυτός.
Οι Beirut λοιπόν μας έρχονται από Αμερική μεριά αν και με το πρώτο άκουσμα της μουσικής τους θα έκοβα το κεφάλι μου οτι πρόκειται για ευρωπαϊκής καταγωγής μουσικούς και δη ανατολοβαλκανικής προελεύσεως. Από ότι φαίνεται παρόλα αυτά ο μόλις εικοσικάτι Zach Condon, ιδρυτής του συγκροτήματος, ερχόμενος στα 17 του στην Ευρώπη για να ταξιδέψει και να γνωρίσει τον κόσμο, έτυχε να γνωριστεί με την Βαλκανική μουσική, τους ευρωπαϊκούς ήχους και τις παραδοσιακές μελωδίες δεκάδων χωρών- ευτυχώς για μας να λέμε. Γοητευμένος αν μη τι άλλο από την μοναδικότητα της μουσικής αυτής μαζεύει τους Beirut και ηχογραφεί το 2006 το πρώτο –και ως στιγμής κορυφαίο- άλμπουμ τους «Gulag Orkestar».

Με ένα από τα πιο όμορφα, αν όχι το ομορφότερο, εξώφυλλο δίσκου που έχω δει τα τελευταία χρόνια το «Gulag Orkestar» αναμφίβολα σε ταξιδεύει μέσα από τα 11 κομμάτια του σε γραφικά τοπία, σε ιστορίες ανθρώπων, σε ατελείωτες διαδρομές. Σε παραπέμπει σε σάουντρακ ευρωπαϊκού ρομαντικού κινηματογράφου και σου αφήνει λογής λογής συναισθήματα. Το ομώνυμο «Gulag Orkestar» σε εκπλήσσει ευχάριστα με την νοσταλγική (δεν θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω διαφορετικά) μελωδία του, σου συστήνει την ήρεμη και ακατέργαστη φωνή του Zach Condon και σε προετοιμάζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Το Prenzlauerberg φωνάζει Balkan, το Brandenburg θυμίζει υπαίθρια μπάντα στα πλακόστρωτα σοκάκια μικρής κωμόπολης, το Rhineland γεννά ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ευτυχίας ανακατωμένο με δόσεις μελαγχολίας και όλα τα υπόλοιπα τραγούδια με τα παράξενα ονόματα (Mount Wroclai, The Canals of Our City και λοιπά) συμβάλλουν με τις «πολύχρωμες» συνθέσεις τους και την αίσθηση που σου αφήνουν στην δημιουργία ενός άλμπουμ το οποίο μπορείς να ακούς ξανά και ξανά χωρίς να σε κουράζει στο ελάχιστο.

Must: Μια γραφική πέτρινη αυλή, μια άνετη πολυθρόνα, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και το «Gulag Orkestar». Ισως και ένα καλό βιβλίο.


Εν τω μεταξύ μαθαίνω πως οι Beirut πέρασαν και από Ελλάδα με τα τσέλο, τα ακορντεόν, τα ουκουλέλε (κάτι σαν μικρή κιθαρούλα που κρατάει ο Zach αφού όπως διαβάζω στη βικιπαίδεια εξαιτίας τραυματισμού στον καρπό δεν μπορεί να παίξει κιθάρα. «Πένυ πιας το ουκουλέλε!»-εμβόλιμο σχόλιο προς συγκεκριμένη αναγνώστρια.) και τα τύμπανά τους, αφήνοντας διφορούμενες εντυπώσεις και κάνοντας με να αναρωτιέμαι αν πρόκειται να ανακαλύψω ποτέ καναν μουσικό την ώρα που πρέπει και όχι 5 χρόνια μετά.

Οι Beirut συνεχίζοντας το 2007 κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους «Τhe flying club cup». Παραμένουν στο ίδιο ακριβώς στυλ που έχουν επιλέξει με λιγότερη ωστόσο-κατά την προσωπική ταπεινή μου άποψη-έμπνευση, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως ο δίσκος δεν ακούγεται ευχάριστα, ειδικά αν σου άρεσε το ντεμπούτο τους. Ανάλαφρο σε γενικές γραμμές με λαμπρές εξαιρέσεις τα Ιn the mausoleum, Cliquot, Guyamas sonora και Α sunday smile.

Must: Oτι πρέπει για χαλαρωτική υπόκρουση σε κουραστικά roadtrips. Απαραίτητο ένα καλό βιβλίο.

Από το 2007 είμαι σίγουρη πως ο πολυάσχολος Zach έχει κάνει πολλά περισσότερα πράγματα τα οποία δεν γνωρίζω ακόμη. Γράφοντας το κείμενο αυτό και κάνοντας την ανάλογη έρευνα έτυχε να διαβάσω σε κάποιο site κριτικών ένα σχόλιο που περιγράφει ακριβώς αυτό που συμβαίνει με τον πρώτο δίσκο των Beirut: “To "Gulag Orkestar" τις είχε τις στιγμές του, κι ας ήταν περισσότερο σε ενιαίο σόλο άλμπουμ παρά σε σύνολο τραγουδιών από όσο φάνηκε και καταλάβαμε, και γι' αυτό ένα χρόνο μετά δύσκολα θυμάσαι ένα τραγούδι του που να ξεχωρίζει πάρα πολύ, αλλά εύκολα περιγράφεις το στιλ του και πέφτεις ολότελα μέσα.”. Σκεπτόμενη λοιπόν το παραπάνω και έχοντας πρόσφατη στο κεφάλι μου την μικρή απογοήτευση του «Τhe flying club cup» αναρωτιέμαι το εξής:

Αξίζει άραγε να συνεχίζω να δίνω ευκαιρίες στους Beirut ευελπιστώντας σε κάτι φρέσκο και μοναδικό ρισκάροντας ωστόσο να συναντήσω μόνο το ίδιο μοτίβο επαναλήψεων μιας πετυχημένης συνταγής σε μελλοντικές νερόβραστες φόρμες που αν μη τι άλλο θα με απομακρύνουν ακουστικά από τις αρχικές και άκρως ερωτεύσιμες εκτελέσεις; Ή μήπως είναι καλύτερα να θυμάμαι τους Beirut μονάχα για την ανεπανάληπτη αίσθηση ενθουσιασμού και το κοκτέιλ συναισθημάτων που μου άφησε το «Gulag Orkestar»; Ιδού η απορία!