Η πρώτη βροχή του χειμώνα

Σήμερα το πρωί που ξύπνησα έβρεχε. Και είχε κρύο. Όρμησα στην ντουλάπα ψάχνοντας για καμιά φούτερ μα το μόνο που βρήκα ήταν μια παλιά μαύρη ζακέτα. Τα μανίκια μου ναι λίγο κοντά αλλά ποιός νοιάζεται τώρα για τα μανίκια. Ήπια τον καφέ μου μονοκοπανιά και τώρα κάθομαι με τις ώρες και βλέπω τη βροχή. Δε λέει να σταματήσει. Που και που δυναμώνει για κάνα πεντάλεπτο και μετά ηρεμεί πάλι και το γυρνάει στο ψιχάλισμα. Απ’ το λάπτοπ ακούγεται στέρεο νόβα. Το κλεμμένο ποδήλατο. «Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα ‘ναι πιο όμορφος και από ένα όνειρο…». Μάλλον δεν θα ‘ναι το σημερινό το πρωινό αυτό. Ανοίγω ελαφρά το παράθυρο-ίσα ίσα να μυρίσει το σπίτι λίγη βροχή- και ξαπλώνω ξανά στο κρεβάτι. Αν κάπνιζα θα ταίριαζε τώρα.

Κάτι τέτοια μελαγχολικά, μουντά πρωινά σου θυμίζουν πως χειμωνιάζει όπου να ‘ναι. Τώρα παίζει το «Ταξίδι της φάλαινας». Προσπαθώ να καταλάβω γιατί αυτός ο τίτλος. Από πότε ταξιδεύουν οι φάλαινες; Ωραίοι στίχοι. Αληθινοί.

Ξεχνιέμαι…

Πήγε 12 και ακόμα πέφτουν σταγόνες έξω. Μια στις τόσες περνάει κανένα αμάξι και μου θυμίζει πως υπάρχει ακόμα ζωή. Είμαι ξύπνια από τις 9 και ακόμα δεν έχει συμβεί τίποτα. Ούτε τηλέφωνο, ούτε κουδούνι, ούτε τους γείτονες ακούω σήμερα. Η playlist αρχίζει πάλι από την αρχή με τον Εξώστη. Νομίζω ότι θα πάθω κατάθλιψη αλλά δε με πειράζει. Αρνούμαι να ανοίξω την τηλεόραση. Όχι σήμερα.

Να ξεχαστώ ξανά στις σκέψεις; Γιατί όχι; Κανένα βιβλίο να πάω να αγοράσω αύριο, ξέμεινα. Άλλοι ξεμένουν από τσιγάρα και συμπόνια, εγώ ξεμένω από βιβλία και σινεμά. Α, κι από όνειρα καμιά φορά. Αλλά ευτυχώς βρίσκονται εύκολα αυτά-είναι φτηνά βλέπεις.

Φτηνιάρικα όνειρα για την ελίτ.

Κάτι πρωινά σαν τα σημερινά είναι ιδανικά για να αγοράσεις όνειρα. Μόνο πρόσεχε να μη σε ρίξουν. Να ψάξεις για αυτά που αν και μισοτιμής δείχνουν όμορφα μες στο δωμάτιο, το γεμίζουν χρώμα και φαίνονται αξίας. Θα τους ξεγελάσεις τους περισσότερους-αν είσαι τυχερός ίσως ξεγελάσεις και τον εαυτό σου.

«Μικρό Αγόρι». Μία η ώρα. Ακόμα ψιχαλίζει. Έτσι θα τη βγάλω σήμερα. Και αύριο. Ίσως και μεθαύριο. Θα γεμίσω τις μέρες μου με σκέψεις, αναμνήσεις, τραγούδια και βροχή. Θα ψάχνω ανάμεσα στους νευρώνες του εγκεφάλου μου να βρω κάτι που θα αξίζει. Κάτι πρωτότυπο, μια έμπνευση, ένα «κάτι». Μήπως να πάρω ναρκωτικά καλύτερα;

Δυνάμωσε πάλι η βροχή. Ακούγεται δυνατά τώρα. Ανοίγω εντελώς το παράθυρο και κάθομαι όρθια βλέποντας το ποτάμι που σχηματίζεται στο δρόμο. Θες κανό για να περάσεις απέναντι. Η ατμόσφαιρα μυρίζει ωραία…Ξεπλύθηκε η βρωμιά για την ώρα.

Κρύωσα. Πάω μέχρι τη ντουλάπα να φορέσω κάλτσες. Μπαίνοντας πάλι στο δωμάτιο το λάπτοπ συνεχίζει να παίζει.«Έξι η ώρα τα χαράματα ο εγωισμός μου δεν περνάει…». Κοιτάω το ρολόι πάνω απ’ το γραφείο. Στις 2 παρά είκοσι μια χαρά περνάει.

Το κινητό χτυπάει και τρομάζω. Επιτέλους.

Κλείνω το λάπτοπ.

Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί το ταξίδι της φάλαινας.



Σημείωση: Στα Γιάννενα βρέχει πολύ και συνέχεια. Κάθε μέρα σχεδόν. Το κείμενο αυτό γράφτηκε στη Θεσσαλονίκη.